O sporach

Pretensje i straszenie przychodzą na prywatnego maila, jego podanie było zresztą warunkiem utworzenia bloga. Więc nie bardzo jest JAK SIĘ SPIERAĆ. A czuję głęboką potrzebę wyjaśnienia czemu widzę rzeczy tak jak widzę. I czy dopuszczam inne patrzenie na coś, co dla mnie jest oczywiste.

W skrócie z tym moim patrzeniem jest tak, jak z cojones psa. Czemu on się po nich liże? Bo może. Czemu ja coś widzę jak widzę? Także dlatego, że mogę. Czy na tę czynność można patrzeć inaczej? Zapewne tak. I wcale mi ta inna interpretacja opisanych czynności nie przeszkadza, oczywiście pod warunkiem, że rozmówca nie twierdzi, iż od tej chwili zobowiązany jestem tak właśnie rzecz postrzegać, tak ją interpretować i tak rozgłaszać jak on sobie życzy. Tłumaczyłem to już  kilka lat temu - kiedy nad wejściem do jednej z klatek schodowych mojej kamienicy począł dyndać stalowy podest zagrażający życiu lokatorów. To mi się nie podobało, rzecz opisałem, w nosie mając interpretację pewnej pani, że przecież nic się nie stało, nikt jeszcze nie zginął i żadne jesienne futerko wytwornych dam nie zostało pochlapane jaką farbą czy smołą. Moja obecna, a zapewne też i ówczesna „interlokutorka pisemna” długo i namiętnie tłumaczy, że świat współczesny to niebezpieczeństwa, że dla dobra ogólnego należy się poświęcać, że winienem szanować jej zdanie, bo mąż szanuje (a jaki ten wyliniały łachudra ma wybór?), a w ogóle to jestem awanturnik, szukam dziury w całym i mam czarne podniebienie. Więc nie widzę jak to dokoła pięknie, ile bławatków i dziubdziusiów, jakie „społeczne bezpieczeństwo”, liście się wylęgają na sąsiednim drzewie, a koty skończyły marcowanie. Mili Państwo – nic nie przesadzam, pojawiła się taka właśnie nowa kategoria „zawodowych optymistów”, to jest rodzaj stwora, który nawet znienacka kopnięty w dupę odwróci się i z uśmiechem zapyta czy mi nie pomóc. Owszem, pomóc. Odwrócić się jeszcze raz…

No i zawodowi aroganci. To dobrze, że mocno wierzą w swoje racje. Gorzej, gdy przedstawiają je jako JEDYNIE OBOWIĄZUJĄCE. Część z nich to fanatycy katoliccy – z tymi nie ma rozmowy w ogóle. Czy mnie uwiera katolicyzm? W żadnym wypadku! Mnie uwiera arogancja, zapiekłość i pełne opancerzenie na jakiekolwiek inne, sytuacyjne, a nie dotyczące fundamentów wiary argumenty. Starłem się już na Ekranie z taką osobą, postawiono mnie do kąta jako durnia, malkontenta i sowieckiego mentalnie prostaka.

Przypadkowo zobaczyłem na ekranie TV (nie oglądam tego świństwa z zasady) przygotowania do 10 kwietnia w Warszawie. Odgrodzone, zabudowane, zastawione. Najwidoczniej spodziewają się nie ludzi, ale bydła. Poważnie: uliczne gonitwy byków w Hiszpanii są stukrotnie słabiej zabezpieczone. Aż chce się zapytać tej okropnej baby okopanej w Ratuszu „A gdzie staną wozy pancerne?” Jak w razie potrzeby wywieziecie karetką człowieka, który nie daj Boże dostanie ataku serca? Spodziewacie się rakietowych wyrzutni palących się zniczy?

Tak dokładnie wygląda ta nasza współczesna socjalistyczna Polska. Tym się różni od Janosikowej, że Janosik grabił, gwałcił i poniżał wprost, bez ceregieli i kodeksu – a „ludowa ojczyzna” posługuje się mnóstwem wykrętów, na straży których wcale nie stoją przystojni i mądrzy agenci, a każdy o imieniu Tomasz. Raczej wyrośnięte bydło z agencji Zubrzycki (sprawdzeni w bojach z kupcami pod „pałacem kultury”) i jakieś usprawiedliwiające ich niewymowne wypierdki, całe ich stada możecie oglądać wieczorem w dowolnym dzienniku telewizyjnym…

Że co? Że ja do Bonda też niepodobny? Ależ zgadza się co do joty! W końcu czyż rasowy Carramba z czarnym podniebieniem, szpieg z Krainy Deszczowców, miałby się upodabniać do kogoś tak marnego, jak ten angielski fajtłapa?...