Podróż do Egiptu i Ziemi Świętej

Betlejem

Betlejem, to spore miasto w Palestynie, do której wjeżdżamy poprzez bramę w wysokim na osiem metrów betonowym murze. Podobno mur ma długość 500 kilometrów. Tak Żydzi odgrodzili się od Palestyny. Po palestyńskiej stronie na murze wymowne graffiti. Cały mur pomalowany. Robimy zdjęcia zza szyb autokaru. Współczuję Palestyńczykom, zwłaszcza tym którzy na co dzień muszą mur oglądać. W Betlejem nie ma Żydów, więc również żydów. Są muzułmanie, prawosławni i katolicy. Mieszkalne domostwa nad drzwiami oznakowano symbolami wiary właścicieli domów. Najbardziej rzuca się w oczy Święty Jurij walczący ze smokiem. I w Bazylice Narodzenia Pańskiego też dużo wizerunków Świętego Jerzego. Wolno robić zdjęcia, mamy ich stamtąd sporo. Na dworze upał 55 stopni Celsjusza, więc spieszno nam do wnętrza Bazyliki. Wchodzi się przez bardzo niskie drzwi ( 140 cm wysokości), specjalnie tak zabudowane, by pielgrzymi wchodząc z pokorą się pochylali. Niezwykła to budowla, przetrwała niewiele zmieniana od IV wieku. Drewniany płaski strop, wewnątrz fragmenty posadzki z ceramicznej mozaiki, jeszcze z czasów Świętej Heleny. Bogactwo ikon, niezwykły obraz Matki Boskiej, na murach freski po templariuszach. Podobno Bazylika ocalała mimo wielokrotnej arabskiej inwazji, bo była oznakowana również symbolami arabskiej wiary.

Mimo zmęczenia i upału czujemy się tam niespodziewanie znakomicie, jesteśmy szczęśliwi. Świat jakby stanął w miejscu, poruszamy się w zwolnionym tempie, uśmiechamy do siebie, zwracamy sobie wzajemnie uwagę na ważne do obejrzenia rzeczy, co rusz ktoś klęka według własnej potrzeby.

Poświęcają nam kupione wcześniej, jak to nazywa przewodniczka- dewocjonalia.

No właśnie, my mamy różańce ze straganu pod Bazyliką, natomiast reszta pielgrzymki przepłaciła w sklepie zaprzyjaźnionym z przewodniczką, gdzie owa nas przedtem zaprowadziła. Przewodnicy chyba wszędzie tak robią?

Nie chce się Świątyni Narodzenia Pańskiego opuszczać, w Grocie u Św. Józefa przyjemny chłód. Ach jak nam w tym miejscu dobrze. Ale właśnie rozpoczyna się nabożeństwo prawosławne, nie wypada więc snuć się po Bazylice, powoli, niechętnie ją opuszczamy...

Mówi się, że Palestyńczycy nas lubią. Nie wiem, lecz patrzą na na ciepło, właściciele ulicznych kramików nie są nachalni. Machają do nas na pożegnanie,

Na koniec pielgrzymki w Mieście Betlejem zaplanowano nasz posiłek. W dużej restauracji ( zaprzyjaźnionej z przewodniczką :-) ) zjadamy pyszny obiad. Wszyscy się cieszą, jakie smaczne jedzenie. Że nazajutrz też wszyscy czuli się nie najlepiej? Nie szkodzi, widać sprawa poniekąd wpisana w program wycieczki:). Wracamy do domu – czyli do Taby. Po izraelskiej granicy przesiadka do egipskiego autokaru, ale wcześniej sześć bramek, ci sami graniczni Żydzi. Trafiłam na swojego, co przy wjeździe pytał, Mariolu, pierwszy raz wjeżdżasz do Izraela? Nie wytrzymałam i mówię mu: aha, jakby co, to pierwszy raz wyjeżdżam z Izraela. No i pośmialiśmy się przyjemnie.

Na koniec powiem, że pragnę teraz zwiedzić Jerozolimę tak naprawdę. Może się kiedyś uda?