Protokoły mędrców Syjonu - autentyk czy falsyfikat?

Janusz Tazbir niniwa2.cba.pl

Spór o autentyczność Protokołów mędrców Syjonu

Po dziś dzień środowiska antysemickie całego świata bronią tezy o ich prawdziwości; między innymi w Rosji (przedtem w Związku Radzieckim) za autentycznością Protokołów… wypowiadali się (i nadal wypowiadają) niektórzy publicyści oraz czasopisma zbliżone do towarzystwa "Pamięć". Jego nieoficjalnym organem był miesięcznik "Nasz Sowremiennik", na którego łamach Stanisław Kunajew pisał, iż pochodzenie Protokołów… do dziś pozostaje zagadką. Nie ulega jednak wątpliwości, iż Protokoły… napisali ludzie głęboko wykształceni, których można nazwać geniuszami politycznego zła. Cechowała ich wręcz szatańska przenikliwość. Mają u podstaw dorobek światowej myśli politycznej i stanowią znakomity podręcznik dla dyktatorów wszystkich czasów i państw. Przy czytaniu Protokołów… ogarnia nas dreszcz przerażenia, gdy pomyślimy, jak wiele z zawartych tam wizji przyszłych dziejów ludzkości doczekało się w XX wieku realizacji. Zdaniem Kunajewa zasługują one na postawienie w jednym rzędzie z pismami Makiawela, Nietzschego, Trockiego i - Pol Pota, to jest z dziełami piewców zniewolenia człowieka. Lenin studiował Protokoły… właśnie po to, aby poznać psychologię tego typu przywódców i myślicieli. Byłoby naiwnością sądzić - pisze dalej Kunajew - iż autorami Protokołów… mogli być urzędnicy patriarchalnej carskiej ochrany. Jeśliby zatrudniała ona podobnie przenikliwych wizjonerów, to rewolucja nie byłaby nigdy w stanie zagrozić samodzierżawiu. Ludzie ci, wykorzystując zawarte w nich instrukcje, z łatwością by się rozprawili z wrogami caratu.

Jak widać, Kunajew hołduje odrzuconej dziś przez większość badaczy tezie, iż w ochranie służyli wyłącznie biurokraci. Wręcz przeciwnie, była to jedna z najlepiej działających policji politycznych w całej ówczesnej Europie. Potrafiła w doskonały sposób penetrować również i środowiska intelektualne ( vide niewyjaśniona po dziś dzień do końca sprawa współpracy z ochraną Stanisława Brzozowskiego). Liczne na to dowody przytaczał Jan Kucharzewski w swej siedmiotomowej serii książek poświęconych dziejom Rosji XIX wieku (Od białego do czerwonego caratu), których zapewne Kunajew nigdy nie miał w ręku. Rosyjska policja polityczna założyła między innymi w Szwajcarii pismo "Wolnoje Słowo" (1881-1882) nader ostro atakujące carat, nie tylko instytucję, ale i osobę samego władcy, Aleksandra III. Dawało ono ochranie możliwość penetracji środowisk emigracyjnych, prowadzących tam ożywioną działalność polityczną. Ich zaufanie pozyskiwała ta - prowadzona za pieniądze rosyjskiej policji - gazeta artykułami, w których czytano: "czy wiecie czem jest w obecnym czasie Rosja? To olbrzymich rozmiarów kloaka, w której kłębią się wszelkiej barwy i wielkości robaki.[…] Z jednej strony wielomilionowa rzesza ludu, zdławiona i przybita, przebywająca nieraz w stanie bydlęcym, a z drugiej - tak zwana inteligencja, zdemoralizowana do szpiku kości, masowo obrócona w szpiegów i złodziei…".

Trzeba jednak przyznać, iż w przypadku Protokołów… ochrana nie najlepiej się spisała. Jest to bowiem dokument tworzony w wyraźnym pośpiechu i w sumie dość niedbale. Nie zatarto dostatecznie śladów pierwowzoru, przepisując na przykład z Joly'ego starotestamentowy cytat w języku łacińskim (Per me reges regnant… V, 4), gdy tymczasem na syjonistycznym kongresie w Bazylei na pewno nie przytaczano Biblii po łacinie. Odbył się on w sierpniu 1897 roku, natomiast Protokoły… wspominają o prezydencie, w którego przeszłości "istnieje jakaś niewyjaśniona ciemna plama, jakaś >>Panama<<" (wykład X, paragraf zatytułowany "Panama"). Otóż jest to niewątpliwie aluzja do Emila Loubeta, prezydenta Francji, którego z racji uwikłania w tak zwaną "aferę panamską", ulica paryska powitała po kongresie w Bazylei okrzykami "Panama, Panama!". Miało to jednak miejsce 18 lutego 1899 roku, a więc w półtora roku po kongresie w Bazylei, na którym "mędrcy Syjonu" wygłaszali rzekomo swe wykłady. Musieliby oni być naprawdę wizjonerami, gdyby zdołali i to przewidzieć. Z kolei wzmianka o metrze wiąże się niewątpliwie z kampanią, jaką francuska prasa prawicowa wszczęła przeciwko Compagnie du Métropolitain (Towarzystwu Akcyjnemu Metra), sugerując, iż jest w nim za wielu akcjonariuszy żydowskiego pochodzenia. Léonowi Bourgeois miano za złe, obok wspomnianej już reformy oświaty, także wprowadzenie do rządu w okresie jego premierostwa (1895-1896) aż dziesięciu masonów.

Powyższe wzmianki pozwalają nie tylko na przypisanie Protokołom… francuskiej proweniencji, ale i na ustalenie z pewną dokładnością czasu ich powstania, skoro wszystkie te sprawy (wybór Loubeta, ataki na akcjonariuszy metra, reforma oświatowa podjęta przez Léona Bourgeois) przypadały na sam schyłek XIX stulecia. W związku z tym rodzi się mimo woli przypuszczenie, iż w pierwotnym zamyśle ich twórców (twórcy) Protokoły… miały zostać wydane jako uwspółcześniona wersja pamfletu na rządy III Republiki (podobnie jak utwór Joly'ego był zamaskowanym atakiem na system polityczny stworzony przez Napoleona III).

Niechlujstwo, z jakim sporządzono Protokoły…, jest tym bardziej zastanawiające, gdy się przypomni, że nie była to pierwsza próba podejścia rosyjskiej policji politycznej do tego tematu. Już w 1864 roku jej tajny agent, niejaki Jakub Brafman, notabene Żyd z pochodzenia, napisał książkę, w której starał się dowieść, iż na terenie całej Rosji działa tajna organizacja żydowska, ściśle powiązana z Alliance Israélite Universelle (Międzynarodowym Stowarzyszeniem Żydów, powstałym w 1860 roku), mającym siedzibę w Paryżu. Książka, bazująca na aktach kahału w Mińsku (stąd jej tytuł, Kniga pro kagale, 1869), ukazała się na koszt państwa i była dość często przedrukowywana. W 1874 roku została wydana we Lwowie po polsku i miała w tym języku aż cztery wydania (Żydzi i kahały). Pewną popularnością cieszyło się też następne dzieło Brafmana, poświęcone żydowskim organizacjom w Rosji, a sugerujące, iż wszystkie one są podporządkowane jednemu centralnemu ośrodkowi, pracującemu na szkodę chrześcijaństwa. W 1895 roku, działając na zlecenie generała Orżewskiego, wysokiego dygnitarza ochrany, jej placówka w Paryżu podjęła próbę sfabrykowania takiego falsyfikatu, sporządzając tekst zatytułowany Tajemnica żydostwa. Dotyczył złowieszczej, istniejącej ponoć od wieków konspiracji. W jego świetle Żydzi stanowili główny czynnik sprawczy dziejów ludzkości: im to miał zawdzięczać swą koronację Karol Wielki (800), z żydowskiej inicjatywy papieże przystąpili do organizowania krucjat. Ona też legła u genezy dwóch osiemnastowiecznych rewolucji: amerykańskiej i francuskiej. Żydzi wreszcie - zdaniem autorów memoriału - kierowali całym ruchem rewolucyjnym w Rosji, stanowiąc główne zagrożenie dla caratu.

Elaborat ten "odznaczał się jednak takim prymitywizmem, że otoczenie cara doszło do wniosku, iż nie można go pokazać Mikołajowi". Tajemnica żydostwa spoczęły więc w archiwum. Na okładce odpowiedniej teczki zachował się po dziś dzień surowy werdykt ówczesnego ministra spraw wewnętrznych, Piotra Stołypina: "Tego rodzaju propaganda jest dla nas nie do przyjęcia". Twórcom falsyfikatu szło przede wszystkim o przekonanie młodego władcy; obawiano się bowiem, że nie potrafi on rządzić Rosją w równie despotyczny co jego ojciec sposób. Ultrakonserwatywne koła dworskie, znające dobrze mistyczne skłonności cara, postanowiły je wykorzystać, stawiając mu przed oczyma wizję "szatańskich sił", które pragną obalić jego panowanie. Znany był również antysemityzm Romanowów, co z kolei skłaniało do szerokiego eksponowania udziału Żydów w takim właśnie spisku. "Odpowiednio sklecone dowody miały przekonać Mikołaja o konieczności podjęcia najsurowszych kroków nie tylko przeciwko ruchowi rewolucyjnemu, lecz także przeciwko kołom liberalnym".

Niemal w całości Protokołów…, z pewną nawet monotonią, przewija się teza, iż ustrój demokratyczny, jaki aktualnie panuje w krajach Europy Zachodniej, doprowadza je do stanu anarchii politycznej i ruiny gospodarczej, co tym samym umożliwia spiskowi żydowsko-syjonistycznemu przejmowanie władzy nad światem. W tym celu wykorzystuje on takie instytucje, jak parlamenty swobodnie działające partie polityczne, wolność zrzeszania się, powszechne głosowanie i wreszcie prasę różnych odłamów. Wniosek był jasny: jeśli instytucje te pojawią się w Rosji, wówczas tron cara zostanie obalony. Należy przeto za wszelką cenę nie dopuścić do jakichkolwiek poważnych reform ustrojowych. Wszystkie te argumenty musiały trafiać do przekonania Mikołaja II, który czytając Protokoły… w burzliwym roku 1905 zaopatrywał ich marginesy uwagami w rodzaju: "Autentyczność nie budzi żadnych wątpliwości", "Jaka głębia myśli", "Cóż za precyzja w realizacji programu", "Wszędzie widać kierowniczą i burzącą rękę żydostwa".

Autor przedmowy do edycji Protokołów… z 1938 roku, Bolesław Rudzki, przyznaje, że nie są one wolne od luk i błędów, mianowicie tam, gdzie idzie o sprawy wojskowości, w których talmudyści i rabini słabo się orientowali (chodzi tu o plany wysadzenia stolic przy wykorzystaniu tuneli metra). "Żaden bowiem umysł nieżydowski czegoś podobnego, tak bezgranicznie naiwnego, by nie powiedział". Natomiast autorzy Protokołów… okazują się genialni i wszechstronni, gdy idzie o wszystkie inne sprawy, poczynając od kwestii oświaty, a kończąc na psychologii tłumów. Widoczne to jest zwłaszcza w programie finansowym, odtworzonym z precyzją, "mądrością i trafnością genialnego bankiera i to bankiera wychowanego na Talmudzie przynajmniej od stu pokoleń".

Całkowicie odmienne zdanie o tym programie wyraża Pierre Charles, twierdząc, iż "naiwność polityki monetarnej Protokołów… jest tak wielka, że ona sama dowieść by mogła niekompetencji i głębokiej ignorancji tych, co je zredagowali". Nie tylko minister czy bankier, ale i każdy znający podstawy ekonomii uzna ich plany "za niezborny i głupi bełkot". Mieszają oni emisję pieniądza z jego dystrybucją (każdemu miano dawać pewną sumę przy urodzeniu i odbierać jego rodzinie przy zgonie). Aby kasa państwowa była stale pełna, pieniądze obywateli winny stale krążyć. W tym celu nie trzeba jednak stosować jakichś podwyższonych podatków, wystarczy zmusić ich do nabywania bonów skarbowych (oprocentowanych na 1 procent). Autorzy Protokołów… nie piszą jednak, skąd ich gospodarka finansowa, oparta tylko na bardzo umiarkowanych podatkach, będzie mogła czerpać środki materialne, a nawet stać ją będzie na rzucenie "w jednym dniu papierów za 500 milionów lub nabycia ich za taką sumę" (XXI, 6). Twórca Protokołów… musiał mieć bardzo słabe pojęcie o tych wszystkich sprawach i na pewno nie był z wykształcenia finansistą. W jakich kręgach należałoby go w takim razie szukać?