Czy Polaków faktycznie nic nie łączy?

Żyję poza Polską i nie ukrywam, że mało wiem o obecnej polskiej rzeczywistości.  Wiem tyle, na ile mogę się dowiedzieć z poslkiego internetu, a to raczej sprawia, że mi wszystko miesza i sprawia, że mam wrażenie, że faktycznie Polski nie znam i może nie powinnan wyrażać swoich opinii.  Z drugiej strony, może mam szansę spojrzeć na pewne kwestie z innej perspektywy. 

Parę dni temu natknęłam się u Maruchy na artykuł napisany przez niejakiego pana Wojciechowskiego i jakoś ten artykuł za nic nie chce mi wyjść z głowy.  Artykuł ma tytuł  Polacy - wielki naród, którego nie łączy nic  (http://januszwojciechowski.blog.onet.pl/Polacy-wielki-narod-ktorego-ni,2,ID425606015,n).  Pana Wojciechowskiego nie znam.  Wyczytałam, ze jest posłem do Europarlamentu , zapoznałam sie z innymi artukułami, i ciągle go nie znam.

 Ten artkuł o Polakach mówi mi jednak, że może ja nie znam dobrze Polski, ale p. Wojciechowski to ani nie zna Polski ani świata.   Pojawia sie na ten przykład bzdura o Francuzach, których już powiedzienie "Vive la France" przyprawia o radość.  O Niemcach na wieki polączonych  spraw muru berlińskiego jest jeszcze lepsze.  Pamiętam, jak spoglądali na siebie owi Niemcy jeszcze na krótko przed tym, zanim Mur padł.  Ci zachodni podśmiewali sie z tych wschodnich, których mieli na komuchów, którzy połknęli sowiecką propagandę.  Ci wschodni za to byli dość złośliwi do swych zachodnich byłych towarzyszy broni.  Kiedyś Niemcy mi się żalili, że jak jechali do Polski z wizytą, to ich bardzo żle traktowano.  Co więcej nadziwić sie nie mogli, że Polacy byli w stosunku do nich grzeczni, a Niemcy z byłego NRD traktowali ich jak bydło.  I opowiadali mi to Niemcy, którzy przybyli oddzielnie i wcale sie nie znali.  Coś więc w tym musiało byc.  Pamiętam też, jak znajomy rdzenny Niemiec jechał z wycieczką do Berlina i mówił, jak przed tym napisał testament, bo nie miał zaufania do braci ze Wschodu, a przez ich tereny ruszał wycieczkowy autokar.  Może nam się to wydawać śmieszne, ale wierzcie mi - ów znajomy cała sprawę potraktował poważnie.

 Potem padł Mur i wydawać by się mogło, że zapanuje przyjażń.  Okazaló sie jednak, że ta granica między Niemcami była wyższa od samego Muru.  Ci Niemcy ze Wschodu narzekali i wymagali, bo przecież los ich pokrzywdził i im się należało, a ci z Zachodu patrzyli, jak im się zabiera dodatkowy podatek na rozwój wschodnich "Landów:" i pytali po co im to było.

 A tu taki p. Wojciechowski pisze, jak  to Niemców laczy wspólna historia związana z Murem Berlińskim.

 Jeśli p. Wojciechowski uważa, że Polaków nic nie lączy, to zalecałabym pomieszkanie trochę w Hotelu, który nazywa się Kanada.  Tam to nawet języka wspólnego nie mają, bo do dwóch oficjalnych dochodzą setki nieoficjalnych.  O wspólnej historii mowy nawet byc nie może.  Kanadyjczycy dumni są bardzo, że taką utworzyli mozaikę kulturową i każdy może być tu sobą.

 Takim hotelem stają sie i Stany, gdzie nie ma jedności religijnej, politycznej, a jedność językowa od lat jest już zwalczana.  Zresztą, za parę dekad, większość bedzie mówiła po hiszpańsku. 

 A jednak jeden jedyny raz widziałam tu, jak zniknęly różnice.  Stało się to 12 września 2011 roku, dzień po tym jak legł w gruzach World Trade Center.  Może tak się dzieje, ze wiekszość narodów jednoczy wspólne nieszczeście?  A jednak nie życzę nam, Polakom, abyśmy musieli dochodzić do porozumienia w wyniku narodowych katastrof.

 Polska ciągle nie ma kulturowej mozaiki i mam nadzieję, że tak pozostanie.  Jesteśmy zjednoczeni rasowo,  mamy wspólny jezyk i mam wspólna historię.  Calą historię, a nie jakies tam wybrane wydarzenie.  I mamy całkowite prawo mieć odmienne opinie, bo dialog może byc konstruktywny, o ile prowadzony jest na pewnym poziomie.   Nie mam też w Polsce zlepków religijnych, których tak wiele w innych państwach. Etnicznie, kulturowo czy historycznie lączy nas wiele i irytuje mnie, gdy ktoś stwerdza, ze my, Polacy, niewiele mamy wspólnego. 

 Nie, nie znam polskiej rzeczywistości, ale wędrując po forach, widzę, że oprócz wyżej wymienionych, lączy nas też i tendencja do ciągłego narzekania.  A ja odpowiem starym powiedzeniem, że "cudze chwalicie, swego nie znacie".