Pożałowania godna narracja, jaką organizatorzy wystawy (kto?) w Muzeum Historii Żydów Polskich zaaplikowali zwiedzającym, powinna stanowić bodziec dla środowisk niepodległościowych i patriotycznych do wzmożenia wysiłków organizacyjnych, celem zmiany systemu politycznego, wykorzystującego zwycięstwo czołgów Stalina z roku 1944-go do prezentowania własnego obrazu Polski powojennej.

Nie należy się dziwić, ani obruszać sytuacją, w której – najnormalniej w świecie – zwycięzcy ustalają zasady współżycia społecznego oraz obowiązujące kanony historyczne. Należy za to mieć na uwadze, iż części odwiedzających narracja taka odpowiada, a głosy protestu są nikłe i zaraz wygasną.

Zaistniała sytuacja zwraca także uwagę na fakt, iż społeczeństwo polskie nie jest monolitem ideowo-politycznym, lecz zlepkiem różnych, często niepasujących części lub elementów, z których każdy pretenduje do reprezentowania polskości. W tym miejscu właśnie widzę rolę, jaką powinny – Moim zdaniem – pełnić Ruchy Narodowe, które mają szansę stać się katalizatorem niwelowania podsycanych przez okupanta podziałów, na rzecz jedności patriotycznej, zdolnej do zmiany – zgubnego dla Polski i polskości – systemu politycznego i jego jednostronnej narracji.

Powrót do patriotyzmu, jaki cechował Polaków (i to bez względu na Ich pochodzenie etniczne) np. za czasów II Rzeczypospolitej, jest możliwy, lecz wymaga wiele pracy i czasu poświęconego na działania edukacyjne. Obecnie sytuacja na tym polu jest tak tragiczna, że gdyby – przypuśćmy – środowiska patriotyczne wybudowały „własne” Muzeum Historii Powojennej, to jego narracja byłaby równie jednostronna i niesprawiedliwa, jak ta w Muzeum Historii Żydów Polskich.

Podsumowując ten temat sugeruję, aby Osoby nie zgadzające się z obecną formą prezentacji wydarzeń historycznych w MHŻP poświęciły odrobinę czasu i doszły do źródeł tej narracji, a następnie – posiadając już wiedzę Kto jest odpowiedzialny i Kto zatwierdził – wystosowały list otwarty z zapytaniem o obiektywność wystawy, proponując pewne zmiany na rzecz konsensusu ze środowiskami patriotycznymi. List taki, podpisany znaczącą ilością Nazwisk, stanowiłby nie tylko twardy orzech do zgryzienia dla ekipy dopuszczającej się takich przerysowań, lecz przede wszystkim byłby spoiwem środowisk patriotycznych.

Brak odpowiedzi odpowiednich Osób i czynników, lub brak reakcji na postawione – grzecznie i uprzejmie – postulaty zmian, stanowić będą – jako oznaki złej woli – doskonały oręż w kampanii edukacyjnej wśród Młodzieży.

Powyższa sugestia stanowi racjonalną i pozbawioną niepotrzebnych, a szkodliwych emocji metodę działań politycznych, dążących do zbudowania dialogu, bez którego nie jest możliwym ani spokój wewnętrzny w państwie, ani budowa konstruktywnej większości, zdolnej przeprowadzić konieczne zmiany ustrojowe.„

Art. 103. Wyrokowanie wolnomularskie nie uznaje kategorii i stopniowania przewinień. Wagę ich, nie tyle od przejawów zewnętrznych i od skutków przewinienia, ile od napięcia złej woli zależną, określi mądrość wolnomularska Trybunału.

Art. 104. Trybunał wolnomularski zna następujące wyroki:

1. uniewinnienie,
2. braterskie napomnienie,
3. braterska nagana,
4. złożenie z piastowanych urzędów,
5. pozbawienie prawa piastowania urzędów na okres od jednego roku do lat trzech,
6. uśpienie na okres od trzech miesięcy do jednego roku,
7. uśpienie bezterminowe,
8. usunięcie z Zakonu i wpisanie oskarżonego w poczet Braci dla zakonu zmarłych.

Kary wymienione w pp. 2 i 3 mogą być orzeczone łącznie z karami wymienionymi w pp. 4 i 5. Wyrok może zawierać także nakaz udzielenia pokrzywdzonemu Bratu zadośćuczynienia podług uznania Trybunału.