Skutkiem deprawacji jednej z najważniejszych dziedzin, wpływających na jakość życia zbiorowego zrzeszeń, jaką jest Edukacja, w świadomości współczesnych zatarto historyczny dorobek Konstytucji 3. Maja, do którego należy także uwłaszczenie Chłopów.

            Ustawa Rządowa, z dnia 3. Maja 1791 roku, nakazuje sprzedaż królewszczyzn, oddając na własność Chłopom użytkującym te grunta oraz nadaje Im Wolność osobistą.

         Dodatkowo też, Konstytucja 3. Maja uwolniła z poddaństwa Mieszkańców wsi nieposiadających gruntu i zagwarantowała wszystkim „prawo wychodu”, czyli opuszczenia ziem dotychczasowego dziedzica, po wypowiedzeniu służebności.

         Powyższe zapisy nie zostały urzeczywistnione tylko i wyłącznie skutkiem wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku i II rozbiorem Rzeczypospolitej.

     Dorobek Konstytucji 3. Maja, w tym względzie, był doskonale znany  wolnomularskim założycielom Ligi Polskiej, a także Janowi Ludwikowi Popławskiemu i Romanowi Dmowskiemu twórcom Narodowej Demokracji, której idea wydaje się być kontynuowana przez współczesny Ruch Narodowy.

      Państwa zaborcze, zdając sobie doskonale sprawę z faktu, iż tak zwany „ferment narodowy” powstaje jedynie w polskich warstwach posiadających – i to bez względu na ich owoczesny stan majątkowy – oraz posiadając w pamięci zapisy Uniwersału Połanieckiego, powstałego zgodnie z legalizmem etyki Cywilizacji Łacińskiej, podczas Insurekcji Kościuszkowskiej 1794 roku, postanowiły „wbić klin” pomiędzy warstwy posiadające, a włościaństwo, w postaci dekretów uwłaszczeniowych, własnego autorstwa.

Uniwersał Połaniecki

            Pierwsze „uwłaszczenia”, przeprowadzone prawem narzuconym, a więc niezgodnym z legalizmem Rzeczypospolitej, opierającym się na etyce Cywilizacji Łacińskiej, dokonał zaborca pruski, po nim austriacki, a na sam koniec i rosyjski.

            Powstałe po Kongresie Wiedeńskim, z okrawków Rzeczypospolitej, Królestwo Kongresowe, twór bezprawia i przemocy, doznało „dobrodziejstwa” uwłaszczenia najpóźniej, gdyż dopiero w 1864 roku.

            Z punktu widzenia Legalizmu etycznego, dekrety uwłaszczeniowe zaborców nie posiadają dla Rzeczypospolitej mocy obowiązującej, podobnie do późniejszych aktów bezprawia dyktatury Józefa Piłsudskiego, ani zarządzeń Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z roku 1944, których to gwarantem jest Konstytucja z roku 1997, będąca kolejną – poprawioną – wersją konstytucji stalinowskiej, z roku 1952.

            Powyższe stwierdzenie oznacza, iż wszelka własność gruntów, na historycznym obszarze Rzeczypospolitej, jest nielegalna i w związku z tym tymczasowa, aż do czasu wyłonienia legalnego etycznie Sejmu Konstytucyjnego i Ustawodawczego, który postanowi, czy „własność” tę zalegalizować, czy też przegłosuje inne rozwiązania tej kwestii.

            Jedyną legalną etycznie Własnością, na terytorium pojałtańskiego kadłubka Rzeczypospolitej, są grunty na tak zwanych Ziemiach Zachodnich, których przekazanie na własność obecnym Użytkownikom (wieczystym), będzie jednym z podstawowych obowiązków przyszłego Sejmu Konstytucyjnego i Ustawodawczego.

            Kolejnym efektem uznania obecnej własności gruntów za tymczasową, są skutki tego stwierdzenia, obejmujące szerokie rzesze Obywateli, którzy podpisali długoterminowe umowy „kredytu hipotecznego”, zadłużając się – praktycznie – na całe Swoje życie zawodowe i nie będąc właścicielami, opłacanych tym kosztem lokali, aż do ich całkowitej „spłaty”.

            Myśl konserwatywna stoi na stanowisku, iż nielegalność/tymczasowość posiadania gruntów, jest (oprócz nielegalności pieniądza fiduracyjnego) wystarczającym powodem do rewizji umów „kredytów hipotecznych”, w kierunku umorzenia, tak powstałych płatności i przekazania lokali, w ten sposób nabytych, na własność ich Użytkowników.

            Powyżej postulowane umorzenie płatności oraz przekazanie lokali na własność ich Użytkownikom, może się dokonać jedynie stosowną Ustawą Sejmu Konstytucyjnego i Ustawodawczego, o wyłonienie którego wciąż postuluje Myśl konserwatywna.

            W ostatnim zdaniu, pozostaje tylko zaapelować do Osób, identyfikujących się z Ruchem Narodowym, aby poszerzały Swoją wiedzę na temat początków, celów i zamierzeń Narodowej Demokracji, opartej o legalizm Ustawy Rządowej z dnia 3. Maja 1791 roku, a w przypadku konfliktów interesów, odnalazły się w innych nurtach ideowych, preferujących silne państwo centralistyczne, oparte na pustosłowiu "narodowym" i partyjniactwie.

Ceterum censeo Conventum esse delendum