Wersal i Locarno

ABC Narodowej Demokracji

            Traktaty z Locarno, położyły kres aspiracjom politycznym Rzeczypospolitej, wywołanymi wiarą w uczciwość przymierzy międzynarodowych, których trwałość gwarantować miały postanowienia Traktatu Pokojowego, zwanego wersalskim.

         W tym miejscu należy przypomnieć, iż zapisy Konferencji Pokojowej w Paryżu, były od samego początku mocno krytykowane przez Niemcy, które uznały postanowienia zawarte w Traktacie Wersalskim za nie do przyjęcia, co przesądziło o późniejszej akcji dyplomatycznej, ukoronowanej podpisaniem umów locarneńskich (wypowiedzianych nb. przez Rzeszę w roku 1936) oraz przyczyniło się do zwycięstwa ruchu narodowo-socjalistycznego w roku 1933, dążącym do ich zniesienia.

         Najgorszym z możliwych postanowień Pokoju Wersalskiego było – zdaniem Myśli konserwatywnej – nałożenie na Niemcy nadmiernych kontrybucji wojennych oraz egzekwowanie ich w sposób anty-cywilizacyjny: np. Francuzi zajęli całe wydobycie węgla kamiennego i wywozili go do Francji zimą, na oczach milionów Niemców, którzy nie mieli czym grzać własnych mieszkań, ani produkować dostatecznej ilości podstawowych środków spożywczych.

         Wywołany tym rabunkiem zastój przemysłowy spowodował masowe bezrobocie, które dodane do głodu i zimna oraz związanego z tymi zjawiskami poczucia krzywdy, utworzyło mieszankę wybuchową, wynoszącą do władzy w Niemczech elementy najbardziej skrajne, czego skutkiem było wywołanie kolejnej wojny na skalę światową.

         Na marginesie warto dodać, iż z sytuacji opisanej powyżej, daleko idące i praktyczne wnioski wyciągnęła polityka Stanów Zjednoczonych, które po wygraniu II Wojny Światowej, wprowadziły skuteczny program odbudowy gospodarczej Niemiec, umożliwiający ich denazyfikację i zaprowadzenie demokracji, na wzór anglosaski.

         Powracając do umów locarneńskich, to stanowiły one zwycięstwo - dążącej do całkowitego zniesienia postanowień wersalskich, - dyplomacji niemieckiej, która zgodziła się na uznanie swoich granic zachodnich, za cenę odmowy gwarancji trwałości granic wschodnich: z Polską i Czechosłowacją.

         Zgoda mocarstw zachodnich, których podpisy widnieją pod tak zwanym Traktatem z Locarno, na brak gwarancji nienaruszalności granic z Polską i Czechosłowacją, otworzyło polityce niemieckiej możliwość realizowania polityki Drang nach Osten, usianą tragicznymi „kamieniami milowymi”, w postaci Układu Monachijskiego i spowodowanej nim aneksji Czechosłowacji, Anschlussu Austrii i przygotowania ataku na Polskę.

         Powyższe akty agresji międzynarodowej dokonały się za praktyczną zgodą mocarstw zachodnich, liczących – ze zdrowym egoizmem, o który nie można mieć pretensji – na zaspokojenie ambicji niemieckich kosztem państw słabych, co miało zneutralizować zagrożenie atakiem Rzeszy, w kierunku zachodnim.

         Jak płonne okazały się te kalkulacje, dowiodła Historia…

         Na marginesie tych krótkich rozważań należy przypomnieć, iż wiara Francji w gwarancje niemieckie, odnośnie jej granic, uzyskane w Locarno, spowodowała brak poparcia dla planów Rzeczypospolitej, która – w obliczu rozeznania agresywnych planów Niemiec - zamierzała, w roku 1934, dokonać ataku na Zagłębie Ruhry, celem zniszczenia odradzającej się potęgi militarnej Rzeszy.

         Rzeczypospolita, nie chcąc samotnie prowadzić działań wojennych na taką skalę oraz aby nie uchodzić za agresora, odstąpiła od tych planów, co zakończyło się Jej sromotną porażką i klęską podwójnego ataku sprzysiężonych Niemiec i Rosji, w pięć lat później.

         Bezpośrednim powodem uzyskania przez Niemcy w Locarno tak korzystnych warunków dla agresji na Polskę był – zdaniem Myśli konserwatywnej – brak obecności delegacji Stanów Zjednoczonych, które jeszcze w roku 1918, dzięki staraniom Ignacego Paderewskiego, podniosły kwestię odbudowy niepodległego Państwa Polskiego, w słynnym „13. Punkcie Wilsona”, który – w wyniku działań polityki polskiej – uwzględniony został w zapisach Pokoju Wersalskiego, przy czynnym udziale delegacji polskiej.

         Polityka Państwa Polskiego w dobie Locarno, rozdarta waśniami wewnętrznymi stronnictw, zaniedbała starań o nadzór Stanów Zjednoczonych nad utrzymaniem postanowień wersalskich, ułożonych według – dopiero co wyrażonych - życzeń prezydenta Thomasa Woodrow Wilsona, dopuszczając do sytuacji, gdzie Delegat Rzeczypospolitej, zepchnięty na margines przez wszystkie strony, nie został dopuszczony do udziału w obradach głównych.

         Publicyści tygodnika „Myśl Narodowa” trafnie rozeznali niebezpieczeństwa ustępliwości francuskiej, którą zdefiniowali następującymi słowami:

                   „Niemcy ustępują zawsze jedynie ze swoich żądań i pragnień, Francja zaś z realnych, istniejących uprawnień”.

         prawidłowo lokalizując źródło niebezpieczeństwa dla Państwa Polskiego, którym są rządy „pacyfistycznej” lewicy:

                   „W rywalizacji, kto więcej poświeci dla sprawy ideałów pacyfistycznych Francja Painleve’go i Herriot’a zawsze osiągnie przewagę nad Niemcami Hindenburga i Stressemana”.

         Artykuł kończy logiczne zapytanie: „Jak daleko [Francja. przyp. MStS] posunie się na tej drodze?”, na które odpowiedź kosztować będzie nie tylko utratę Rzeczypospolitej, ale także życie, wolność i tragiczna przyszłość Jej Obywateli w niewoli sowieckiej, aż po dzień dzisiejszy.

         Lekcja Locarno jest dla współczesności o tyle ważna, iż występują w niej dokładnie takie same mechanizmy, skutkujące – obecnie – całkowitym brakiem podmiotowości Rzeczpospolitej Polskiej na arenie dyskusji międzynarodowej, co doprowadzi – w końcu – do Jej całkowitego unicestwienia, jako - chociażby autonomicznego - bytu politycznego.

         Mechanizm układów locarneńskich w polityce Unii Europejskiej, umożliwiający Niemcom kolejny zabór Polski, za ogólną zgodą państw zachodnich, jest łatwo odczytywalny – przynajmniej dla Myśli konserwatywnej.

         Tworzenie „Europy dwóch prędkości” niczym nie różni się od praktyki postanowień z Locarno przynoszących brak gwarancji dla Polskich granic zachodnich, a przedstawiciele dyplomacji Rzeczpospolitej Polskiej nie są wpuszczani do pomieszczeń, gdzie toczą się obrady, dotyczące spraw poważnych, a zwłaszcza finansów Unii.

         Zdaniem Myśli konserwatywnej, od tragicznej śmierci śp. Generała Władysława Sikorskiego, a właściwie od morderstwa dokonanego przez sowiety na Gibraltarze, w roku 1943, polityka zagraniczna tworów politycznych mieniących się Państwem Polskim, leży w rękach Osób wykonujących jedynie polecenia Osób trzecich, wykonujących – z kolei – dyrektywy państw ościennych i/lub zamorskich, zmierzających do usunięcia elementów zakłócających spokój „w interesach”, na przedpolu niemiecko-rosyjskim.

         Trafność powyższego spostrzeżenia łatwo jest zweryfikować obserwując „dzieje negocjacji” w sprawie umieszczenia amerykańskiej tarczy rakietowej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które doprowadziły do jedynego, konkretnego ustalenia, iż przy – ewentualnej – bazie dla żołnierzy USA, koniecznym będzie dostarczenie - przez „stronę polską” – zamtuza, wraz z „fachową obsługą”.

         Kolejnym, tragicznym efektem zaniedbań dyplomacji polskiej w dobie Locarno raz jej braku, aż po dzień dzisiejszy, jest także odpuszczenie do ustaleń w Teheranie i Jałcie, sfinalizowanych traktatami międzynarodowymi Konferencji w Potsdamie, w których – utartym już torem – zabrakło reprezentantów Polskiej Racji Stanu, pokroju zamordowanego Generała Sikorskiego, który - jako jedyna Osoba - był w stanie wpłynąć na decyzje Churchilla, Roosevelta i Trumana, z racji Swoich powiązań z tymi politykami. (W tym miejscu staje się jasnym, w czyim interesie było usunięcie Sikorskiego i kto tego mordu dokonał).

         Locarno i jego – tragiczne – skutki, stanowi ważną wskazówkę dla Osób, podejmujących się działań na rzecz odbudowania Państwa Polskiego, opierającego się o podmiotowość Jego i wszystkich Obywateli Rzeczypospolitej, aby nie zaniechały działań o charakterze międzynarodowym, a co jest – obecnie - wręcz zasadą postępowania, zwłaszcza działaczy szeroko pojmowanego „Obozu Narodowego”.

         Pominięcie tych kwestii, na rzecz spraw bieżących sprowadzi na Polskę kolejne nieszczęście, w postaci Jej całkowitego wynarodowienia, w ramach symbolicznych i nieistotnych granic, traktowanych na prawach i atrakcyjności skansenu.

         A co do ważności umów międzynarodowych, warto jest zapamiętać cytat z omawianego w tym miejscu artykułu „Wersal i Locarno”:

                   „Przeciwko temu określeniu [państwa dotknięte wojną, przyp. MStS] zaprotestowali delegaci niemieccy… I oto po kilkudniowych wysiłkach <rzeczoznawców>, aby wymyślić jakąś przyjemniejszą dla Niemiec formułę, zdecydowano się wogóle zdanie to z tekstu projektu wykreślić! A przecież sześć lat zaledwie minęło od chwili, gdy… Cóż za dalsze lat sześć pozostanie z paktów i gwarancyj, podpisywanych dziś…”

Co przypominam ku przestrodze zadufanej w sobie „współczesności”, aby dobrze sprawdzała z kim i co - wiążącego Stronę Polską - podpisuje…

Ceterum censeo Conventum esse delendum