O co chodzi biednej SzPetce, paszkwilantce?

kulisy nienawiści ideologicznej bolszewickiej propagandzistki do Polskiego Konserwatysty

Wydaje Mi się, że Pan Bloger Hanys (mogę się mylić) zapytywał o powód organicznej nienawiści SzPetki, udającej Polaka, Narodowca, a nawet mężczyznę, do Mojej Osoby.

W książce „Idea Polski w Myśli konserwatywnej”, którą napisałem wiosną ub. roku, czyli w czasach, gdy SzPetka nie była jeszcze najęta do udawania Polaka, Narodowca, a nawet mężczyzny, znajduje się następujące – w szkicu poniżej -  wyjaśnienie konfliktu cywilizacyjnego pomiędzy Konserwatyzmem etycznym, a moczarowsko-narodową koncepcją Polski kadłubkowej, rządzonej przez „awangardę narodu”, z nadania rosyjskiego:

Wyrzucenie państwowości polskiej, opartej na Cywilizacji Łacińskiej, a więc gwarantującej Prawa i Wolności wynikające z Jej etyki, wraz z całym - niszczonym systematycznie – dorobkiem kulturowym z zachodnich ziem Rusi, jest niezbywalnym zamysłem politycznym Moskwy, roszczącej sobie prawo do wschodnich województw Rzeczypospolitej, będących pozostałością – po części - zdobyczy wojennych, związanego dobrowolnymi umowami z Polską, Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Josif Wissarionowicz Dżugaszwili, - wybitny polityk o szerokich horyzontach myślowych - dokonał (korzystając z czynnego przyzwolenia jedynego mocarstwa atomowego świata, które w latach 1945-1949, zdolne było serią eksplozji jądrowych np. nad kopalniami Uranu na Uralu, odepchnąć Sowiety w granice z roku 1939 oraz zniszczyć „w zarodku” ich – zagrażający światu przez następne dziesięciolecia - potencjał taktyczny) rozrachunku cywilizacyjno-historycznego z Rzeczypospolitą nie tylko za spór o Grody Czerwieńskie, podboje Giedymina, oraz zajęcie i okupację Moskwy (w latach 1610-1612),  przez wojska pod nominalnym dowództwem  królewicza Władysława, a zwłaszcza już za zrzeczenie się tronu Rosji przez cara Wasyla Szujskiego i hołd oddany królowi Zygmuntowi III Waza (w Warszawie 29 października 1611 roku), ale głównie za wpływy cywilizacyjne Rzeczypospolitej, powodujące dobrowolną i masową polonizację Rusinów, Litwinów oraz innych grup etnicznych, porzucających zwyczaje przodków, religię a nawet język ojczysty dla przyjęcia, gwarantującej Wolność, Własność, Praworządność i nieskrępowany Rozwój – Cywilizacji Łacińskiej.

Atrakcyjność Rzeczypospolitej, emanującej na Wschód takimi wartościami, jak: Wolność obywatelska (nietykalność osobista oraz prawo głosu w Ciałach Przedstawicielskich – już od roku 1382), Prawo do Własności dziedzicznej, Tolerancja religijna (pierwsza, pisemna kodyfikacja dokumentem króla Kazimierza Wielkiego, z roku 1341), Kultura i Obyczaj, a na koniec i zamożność Obywateli oraz nadawanie szlachectwa i majątków za Jej obronę, stała w sprzeczności do polityki Wielko-Rosyjskiej, opartej na despocji, terrorze, ubezwłasnowolnieniu i osobistym poddaństwie, wobec panującego akurat na Kremlu, kolejnego samodzierżcy.

Różnice - w pojmowaniu metodyki organizacji struktur państwowych – pomiędzy Rzeczypospolitą a powstałym z łaski Mongołów, Wielkim Księstwie Włodzimierskim (ze stolicą w Moskwie, od roku 1326), powstały w wyniku – nieszczęśliwego dla Rusi – najazdu zachodnich armii Czyngis-chana i ich zwycięstwa nad rzeką Kałką (1223), po którym księstwa Rusi oraz następujące po nich formy państwowości rosyjskiej uległy – jak pokazuje doświadczenie historyczne – wpływom koszarowej Cywilizacji Turańskiej, okraszonej po upadku Konstantynopola – w sferze religijnej – urojonym mitem Trzeciego Rzymu, jako kontynuacji upadłej, a równie skostniałej i autokratycznej, Cywilizacji Bizancjum – z całym Jej przepychem i sakralizacją Władzy.

Właśnie ta różnica cywilizacyjna, stanowiła o sile przyciągania Rzeczypospolitej, która uniknęła zwasalizowania przez Mongołów (zwanych potocznie Tatarami – od nazwy jednego z podbitych plemion) Batu-Chana, którzy po zadaniu klęski wojskom zebranym pod Legnicą w roku 1241, skierowali uwagę na właściwy cel swojej wyprawy wojennej, którym były Węgry.

Uniknąwszy smutnego losu Rusi, Rzeczypospolita - wzmocniona Unią personalną, zawartą w Krewie (1385), a której konsekwencją i Sukcesem stała się Unia Lubelska (1569), - rozwijała się pod wpływem Cywilizacji Łacińskiej i zasad etycznych, z Niej wypływających, dochodząc w wieku XVI do potęgi:

a. gospodarczej – poprzez eksport żywności do krajów Europy Zachodniej,

b. militarnej – zapoczątkowanej bitwą pod Grunwaldem (15.07.1410), poprzez Orszę (8.09.1514), Obertyn (22.07.1531), Lubiszew (17.04.1577), Byczynę (24.01.1588), etc., etc.,

c. cywilizacyjnej i kulturowej, objawiającej się nie tylko postanowieniami Konfederacji Warszawskiej (28.01.1573), ale także poprzez liczne Prawa i Swobody w Niej panujące.

To właśnie Wolność Osobista i wynikające z niej Prawa, będące kwintesencją etyki Cywilizacji Łacińskiej, na której oparła się Rzeczypospolita - po przyjęciu Chrztu w roku 966, - są nie do pogodzenia z despocją i totalitaryzmem poddanej koszarowej dyscyplinie Turańszczyzny, okraszonej wywodzącym się z Bizancjum uświęceniem Władzy oraz mistyczną misją Trzeciego Rzymu, jakie charakteryzują państwowość rosyjską, niezależnie od Jej formuły politycznej, Czasu i granic.

Dopiero na tle opisanych powyżej – częściowo i fragmentarycznie – faktów historycznych, ujętych dodatkowo w kontekst cywilizacyjny, staje się zrozumiałą i głęboko przemyślaną decyzja, Josifa Wissarionowicza Dżugaszwili, o odrzuceniu Rzeczypospolitej, możliwie jak najdalej od zachodnich ziem Rusi oraz – co będę udowadniał w rozdziałach poniżej – planowe niszczenie w Niej wpływów Cywilizacji Łacińskiej, a zwłaszcza już – obmierzłej dla Cywilizacji Turańsko-Bizantyjskiej – Wolności i Kultury; będących magnesem dla Narodów poddanych despocji Moskwy; jako czynnika dezintegrującego spójność Imperium Rosyjskiego, roszczącego sobie wyłączne prawa do hegemonii na ziemiach spornych z Rzeczypospolitą.

Doświadczenie i obserwacja historyczna pokazują, iż wielowiekowe działania agresywne Rosji wobec Rzeczypospolitej, to jest: zabory Jej ziem, ustanawianie podległych Moskwie (Petersburgowi) reżimów zarządzających Priwislinskim krajem (Привислинский край), systemowe niszczenie Wolności i Kultury (o którym w rozdziałach poniżej) oraz wszelkie – obserwowane także współcześnie - wielostronne działania polityczne, mają za cel niedopuszczenie do odrodzenia się Wartości, stanowiących zagrożenie cywilizacyjno-kulturowe dla aspiracji wielkomocarstwowych państwa, chlubiącego się tradycją sięgającą Rurykowiczów, którzy – nawiasem i obiektywnie pisząc – żadnymi Rosjanami, wcale nie byli…