Rak. To się leczy! (czyżby???)

Nie zgrywaj cwaniaka, idź do lekarza.

Te chwytliwe hasła wypowiadają polscy aktorzy, piosenkarze, ulubieńcy publiczności, którzy mają do spełnienia "szlachetną" misję...
 
Przemysł onkologiczny, jeden z najbardziej dochodowych - obok przemysłu szczepionkowego - działów medycyny, przynoszący gigantyczne zyski liczone w miliardach dolarów, zaczął zatrudniać polskich celebrytów.

Na listę najemnych pracowników zapisali się niedawno Jerzy Stuhr, Cezary Pazura, Stanisław Mikulski i Jarosław Boberek. Użyczają oni, chyba nie za darmo, swych głosów i twarzy kampanii reklamowej o nazwie "Rak. To się leczy!". Akcja, w którą są zaangażowane telewizja polska, różne fundacje, organizacje, towarzystwa i ruchy, pragnie zmienić świadomość nierozumnych rodaków i zachęcić ich do tego, by rzucili się biegusiem robić badania profilaktyczne piersi, szyjki macicy, jajników, jądra, jelita grubego... To, że do onkologa nie trzeba mieć wcale skierowania, specjalistom od walki z rakiem widocznie już nie wystarcza. 

Poza audycjami radiowo-telewizyjnymi, prezentacjami internetowymi (http://www.raktosieleczy.pl/okampanii.php), sympozjami i konferencjami prasowymi są organizowane także uliczne happeningi. Nawet ci, co nie oglądają telewizji i nie słuchają radia, wysiadając z tramwaju lub pociągu w każdej chwili mogą natknąć się na radosny tłum „polskich amazonek” ubranych w pomarańczowe koszulki z napisem „Robię rakowi wspak". Roześmiane dziewczyny rozdają ulotki i tańczą w rytm piosenki „Blame it on the boogie” Michaela Jacksona , który wprawdzie nie umarł na raka, ale w ostatnich chwilach swego życia zaliczył kontakt bliskiego stopnia ze smutnymi panami w białych fartuchach.

Ci zaś, co nie mają szczęścia do happeningów, mogą poszukać specjalnych autobusów, w których pielęgniarki i lekarze przebadają ich i powiedzą, czy już czas na chemoterapię.

Cóż można sądzić o celebrytach tak ochoczo popularyzujących profilaktykę w walce z nowotworami i zachęcających rodaków do masowego odwiedzania przychodni lekarskich i szpitali? Śmiem twierdzić, że biorą oni udział w wyrafinowanej, nieludzkiej grze, opartej na wielkim, cynicznym kłamstwie. Na szczęście są jeszcze lekarze, którzy mają odwagę powiedzieć, że stosowana od kilkudziesięciu lat chemoterapia jest absolutnie nieskuteczna, a ci, co tym wszystkim sterują, powinni to sobie wziąć do serca i zrewidować obowiązujące w leczeniu raka stereotypy i dogmaty.

W roku 2004 niemiecki „Spiegel” (nr 41/2004) opublikował artykuł pod znamiennym tytułem „Giftkur ohne Nutzen” (Leczenie trucizną bez pożytku). Patrz pdf: http://wissen.spiegel.de/wissen/image/show.html?did=32362278&aref=image035/E0441/ROSP200404101600162.PDF&thumb=false
Autor artykułu przedstawił wyniki wieloletnich badań prowadzonych przez epidemiologa prof. Dietera Hölzera i zespół onkologów z Kliniki Uniwersyteckiej Grosshadern w Monachium. Lekarze specjaliści dokładnie przeanalizowali historie chorobowe tysięcy pacjentów z miasta Monachium i najbliższej okolicy, u których zdiagnozowano nowotwór złośliwy jelita, piersi, płuc i prostaty, poczynając od 1978 roku. Dr Hölzer uważa, że jeśli chodzi o wskaźniki przeżycia u tych pacjentów, to kompletnie nic się nie zmieniło od ćwierć wieku, mimo stosowania coraz bardziej wyrafinowanych medykamentów. Zwłaszcza dla pacjentów z przerzutami (metatasty), gdy przestaje skutkować skalpel i promieniowanie, chemoterapia jest ostatnią deskę ratunku. Jak wyglądały wskaźniki przeżycia na przestrzeni 26 lat, przedstawiono niżej na wykresach graficznych:

http://wissen.spiegel.de/wissen/image/show.html?did=32362278&aref=image035/E0440/ROSPG2004041016101.JPG&thumb=false

Na osi poziomej podane są lata od 0 do 10, które upłynęły od momentu przyjęcia chemoterapii, natomiast na osi pionowej - wskaźnik przeżycia w skali od 0 do 100%. Nawet dziecko ze szkoły podstawowej widzi, jak ostro i w którą stronę zmierzają krzywe na wszystkich wykresach.
Jak na ironię całkiem odwrotny przebieg ma wykres przedstawiający wzrost światowych obrotów cytostatykami, wyrażony w miliardach dolarów:

http://wissen.spiegel.de/wissen/image/show.html?did=32362278&aref=image035/E0440/ROSPG2004041016203.JPG&thumb=false

Po wnikliwej analizie wskaźników przeżycia prof. Hölzer jednoznacznie stwierdza: „Na przekór wszelkim postępom medycyny chorzy na raka nie żyją ani jednego dnia dłużej”.
Od wielu lat przemysł farmaceutyczny wprowadza na rynek coraz to nowe cytostatyki. W latach 70-tych dopuszczonych było 5 takich preparatów, a w latach 90-tych było ich już 25. „Jeżeli za każdym razem osiągano by choćby tylko mały postęp” - dziwi się monachijski epidemiolog - „to przez te kilkadziesiąt lat musiałoby to przyczynić się do znaczącej poprawy, ale my niestety tego nie dostrzegamy w naszych kartotekach szpitalnych”.

Ginekolog Gerhard Schaller z Uniwersytetu w Bochum stwierdza: „Kobietom z zaawansowanym rakiem piersi chemoterapia do tej pory praktycznie nic nie pomogła. To dużo hałasu o nic”. Również ginekolog Wolfram Jäger z zespołu szpitali miejskich w Dusseldorfie ma podobne doświadczenia: "Nie było i nie ma żadnych efektów. Leczenie obejmuje ogromną liczbę kobiet, ale nie widać, by z tego rzeczywiście wynikała dla nich jakakolwiek korzyść. Gdybyśmy to powiedzieli pacjentkom, to one kompletnie by się załamały”.

Przez ostatnie 50 lat poddano chemoterapii miliony chorych na raka. Pierwszym pacjentem na świecie (z mięsakiem limfatycznym w zaawansowanym stanie), którego poddano chemoterapii, był pacjent leczony przez lekarzy amerykańskich w roku 1942 za pomocą GAZU MUSZTARDOWEGO! Objętość guza nowotworowego zmniejszyła się u niego nieomal w cudowny sposób. Wprawdzie efekty takiego „leczenia” zniknęły już po trzech miesiącach i pacjent umarł, lecz Amerykanie, w ogóle się tym nie zrażając, obtrąbili na cały świat, że oto właśnie rozpoczyna się nowa era w walce z bólem i cierpieniem u wszystkich chorych na raka. Rozkwit chemoterapii wykorzystującej POCHODNE GAZU MUSZTARDOWEGO (patrz IPERYT: http://pl.wikipedia.org/wiki/Iperyt_siarkowy), który stworzono podczas I Wojny Światowej głównie z myślą o masowym zabijaniu żołnierzy przeciwnika, trwa nieprzerwanie do dzisiejszego dnia!

We wrześniu 1985 roku Klaus Thomsen, który był przez dwadzieścia lat dyrektorem Wydziału Ginekologii Kliniki Uniwersyteckiej w Hamburgu, w czasie obrad międzynarodowego kongresu w Berlinie wypowiedział następujące znamienne słowa: "To powinno nam dawać dużo do myślenia, jeżeli coraz większa liczba lekarzy mówi: takiej terapii nigdy bym nie dał wypróbować na sobie”.
Kolejną osobą, która poddała w wątpliwość korzyści wynikające ze stosowania chemoterapii, był znany epidemiolog Ulrich Abel z Uniwersytetu w Heidelbergu. Naukowiec ten przez rok przejrzał tysiące publikacji w temacie chemoterapii i z ogromnym zdziwieniem stwierdził, że "dla większości przypadków raka narządów nie istnieją żadne dowody na to, że chemoterapia, a zwłaszcza coraz częściej ordynowane leczenie silnymi dawkami, przedłuża czas przeżycia bądź poprawia jakość życia pacjentów".
Wielu uznanych onkologów zgadza się z tym stwierdzeniem, jednak ich opinie w żaden sposób nie potrafiły zatrzymać rozwoju chemoterapii. Zapewne dlatego, iż sami lekarze nie chcą przyznać się swym pacjentom, że są całkiem bezradni wobec raka, leczenie trucizną stało się niepodważalnym dogmatem medycyny.

Właściwie to wszyscy zainteresowani są usatysfakcjonowani, bowiem - jak konstatuje ginekolog Jäger z Duesseldorfu - „lekarz jest zadowolony, że może coś zaoferować; pacjenci są zadowoleni, że mogą coś otrzymać, a przemysł też się cieszy”. Postuluje on, by więcej pieniędzy przeznaczać na wczesne rozpoznanie niż trwonić wielomilionowe sumy na bardzo drogą i nieskuteczną chemoterapię.

POSTĘP W CHEMOTERAPII POLEGA CHYBA TYLKO NA ŁAGODZENIU BÓLU I CIERPIEŃ, KTÓRE ONA SAMA POWODUJE.
Dawniej toksyny mające zabijać komórki nowotworowe tak bardzo osłabiały pacjenta, iż trzeba go było monitorować przez całą dobę nawet w łóżku szpitalnym. Teraz są już powszechnie dostępne środki przeciwko wypadaniu włosów, nudnościom, wymiotom, utracie apetytu, biegunce i zatwardzeniu. Współczesną chemoterapię często można stosować ambulatoryjnie, i pacjenci już nie plują pod siebie. Dlatego też, jak wyjaśnia onkolog Overkamp, który w każdym kwartale roku przepisuje swoim 1100 pacjentom chorym na raka lekarstwa o wartości 1,5 miliona EUR „nareszcie mogłem położyć dywan w mym gabinecie lekarskim!”.

Wieloletnie spostrzeżenia epidemiologów i onkologów niemieckich znajdują potwierdzenie w badaniach przeprowadzonych przez trzech australijskich specjalistów w dziedzinie leczenia nowotworów. Prof. Graeme Morgan, prof. Robyn Ward i dr Michael Barton przeanalizowali wszystkie prace naukowe opublikowane w Australii i USA w okresie od 1990 do 2004 roku, w których rzekomo wykazano statystycznie jednoznaczne przedłużenie 5-letniego wskaźnika przeżycia wskutek chemoterapii. Wyniki tej analizy ("The Contribution of Cytotoxic Chemotherapy to 5-year Survival in Adult Malignancies"), opublikowane w czasopiśmie medycznym „Clinical Oncology”, nie pozostawiają cienia wątpliwości i potwierdzają najgorsze obawy sceptyków.

W pracach medycznych publikowanych w Australii i USA zaledwie 2% dłuższych od 5 lat wskaźników przeżycia przypisuje się nowym, ekstremalnie drogim zabiegom chemoterapeutycznym. I nawet zdeklarowani zwolennicy chemoterapii w swych szacunkach korzyści wojny chemicznej z rakiem rzadko wykraczają poza próg 5%. Naukowcy australijscy zwracają uwagę na to, że przez ostatnie 20 lat w przypadku raka płuc średni czas przeżycia pacjenta uległ wydłużeniu zaledwie o 2 miesiące, zaś w przypadku nowotworów piersi, jelit i głowy, korzyść nie przekracza 5%, i oświadczają, że te rozczarowujące wyniki z dużym prawdopodobieństwem można by przenieść na wszystkie kraje wysoko rozwinięte.

Niżej przedstawiono dwa zestawienia tabelaryczne z wynikami analizy australijskiej:

Tabela 1: wyniki dla pacjentów australijskich

http://www.cancerdecisions.com/images/Table1.jpg

Tabela 2: wyniki dla pacjentów amerykańskich

http://www.cancerdecisions.com/images/Table2.jpg

Jak przy pomocy kruczków statystycznych wyolbrzymia się skuteczność chemoterapii. Liczby absolutne i względne.

Amerykański ekspert dr Ralph W.Moss w biuletynie „Cancer Decisions“ zajął się zbadaniem problemu, dlaczego większości chorych na raka lekarze rutynowo zalecają chemoterapię, mimo iż jest ona kosztowna, związana z groźnymi skutkami ubocznymi i praktycznie nieskuteczna.
Odpowiedź na to pytanie okazała się równie deprymująca, co wyniki badań uczonych australijskich, omówione wyżej. Okazuje się, że wielu specjalistów-onkologów świadomie oszukuje nie tylko opinię publiczną, ale także swych kolegów po fachu. Wykorzystuje się do tego praktykowany od wielu lat także w innych statystykach medycznych trik, polegający na przedstawianiu wyników badań w postaci liczb „względnych”, a nie „absolutnych”. W ten sposób praktyczną interpretację wyników można zmienić wręcz nie do poznania. Jeżeli na przykład metody chemoterapeutyczne poprawiły 5-letni wskaźnik przeżycia w badanym okresie 20 lat z 1% na 2%, wówczas przy posłużeniu się liczbami „absolutnymi” oznacza to wzrost ledwo o 1%. Jeśli jednak posłużymy się liczbami „względnymi”, to ten sam wynik możemy wyrazić jako wzrost aż o 100% !
Oczywiście badacze chorób nowotworowych mogą tym sprytnym sposobem szybciej uzyskać dostęp do upragnionych dotacji finansowych. Obie wersje interpretowania wyników są pod względem formalnym prawidłowe, jednak wielu z badaczy jakby „zapomina” zwrócić swym pacjentom i kolegom uwagę na niewielkie praktyczne znaczenie tych rozdętych do granic możliwości statystyk.
Dr Moos przytacza jeszcze inny przykład świadczący o tym, że tego rodzaju manipulacje statystyczne są podejmowane z pełną premedytacją. Otóż w roku 2004 wszystkie media światowe z wielkim hałasem ogłosiły za American Cancer Society informację, że liczba zgonów z powodu raka po raz pierwszy od 70 lat zmniejszyła się! Cały świat, dowiedziawszy się o tym, odetchnął z ulgą. Eksperci mówili o wielkim kamieniu milowym w rozwoju medycyny. A w rzeczywistości była to burza w szklance wody! Mianowicie liczba zgonów 557.272 odnotowanych w roku 2003 spadła do poziomu 556.902 zgonów w roku 2004 - to różnica raptem 370 pacjentów - czyli 0,066%.

Nie tylko pacjenci, ale i lekarze dają się łatwo manipulować!

To, iż wyżej opisaną manipulacją z liczbami względnymi można z powodzeniem wprowadzić w błąd nie tylko uczniów szkoły specjalnej, udowodniono w pracy opublikowanej w renomowanym periodyku medycznym „British Medical Journal“. Autorzy opracowania wykazali, że lekarze przepisują swym pacjentom określony lek tym chętniej i częściej, jeśli korzyści ze stosowania tego leku są przedstawiane w czasopiśmiennictwie medycznym w postaci dużych liczb „względnych”.
Wniosek ten w odniesieniu do chemoterapii potwierdzono później w jednej z prac opublikowanych w „Journal of Clinical Oncology“, a mianowicie, że onkolodzy tym częściej zalecają chemoterapię, jeśli korzyści danego leku są udokumentowane za pomocą wysokich „względnych” liczb procentowych. A ponieważ średnio około 80% pacjentów ściśle stosuje się do zaleceń leczacych ich onkologów, dlatego więc aż tak wielu nieświadomych niczego pacjentów daje sobie wmówić kosztowną, a do tego skutkującą groźnymi powikłaniami zdrowotnymi i w końcowym efekcie nieskuteczną chemoterapię.