Polacy.eu.org

słowa kluczowe: Czarnobyl, Czernobyl, Japonia, Onagawa, ZSRR, chmura radioaktywna, elektrownia atomowa, incydent, katastrofa, media, nuklearna, promieniowanie, skażenie, trzęsienie ziemi, tsunami.
Świat (tylko blog)	2011.03.12 13:55 03.16 00:01

Czernobyl reloaded?	Piotr Świtecki

Postępujące z wiekiem zgorzknienie (uprzejmiejsi nazwaliby to doświadczeniem) sprawia, że jeśli coś jest zbyt idealne, zaraz uruchamia dzwonki alarmowe. Co gorsza, z wiekiem zdaje się ustępować nawet naturalne zaburzenie zdolności poznawczych przejawiające się dotąd, jakże mile, w relacjach damsko-męskich…
Tym razem jednak srebrzysty dźwięk dzwoneczków paranoi nie dotyczy kobiety, choć „Elektrownia Atomowa” brzmi całkiem nieźle, jakby z rosyjska. Gdyby jeszcze pozbyć się „i” – Aleksandra Elektrowna Atomowa – ach! Takiej to i zdolności poznawcze poświęcić nie żal… Wczorajsze doniesienia uśpiły moją czujność. Jedynie syn (ale kto by tam młodych słuchał!) moją relację, pełną wiary w przejrzystość, media i demokrację skwitował krótko – „na pewno dzieje się więcej, niż mówią”. A widząc rezerwę (ach, młodzi, co tam oni wiedzą!) ironicznie dodał: „wiara w spiskowe teorie dziejów jest obecna w mojej rodzinie od pokoleń”. No i co Państwo powiecie? Miał rację. Prorok jaki, czy co? Nadal jednak mam ufną nadzieję, że ani polityka informacyjna dotycząca bieżącego incydentu, ani (nie) podjęte działania nawet w calu nie będą przypominać tych sprzed ćwierćwiecza. Trudno natomiast się oprzeć wrażeniu podobieństwa samych awarii. Oczywiście zarówno pierwotne przyczyny jak i szczegóły się różnią, ale tym, co wywołuje moje wręcz zakłopotanie, jest bezpośrednia przyczyna obu eksplozji. Jak to możliwe, że po ćwierćwieczu od katastrofy czernobylskiej znowu doszło do przegrzania reaktora i niekontrolowanego wybuchu połączonego z promieniotwórczym skażeniem? Umysł płata figle; do spółki z pamięcią są niczym Bonnie and Clyde walczący na swój sposób o życie, a przy okazji o nasze przetrwanie. Do dziś jak na zawołanie staje mi przed oczami okno mojego pokoju, schnące po wiosennym deszczu w na przełomie kwietnia i maja 1986 roku. Nie pamiętam czy było to już po ogłoszeniu informacji o unoszącej się nad zniszczonym reaktorem radioaktywnej chmurze, o rozwiewaniu jej przez stratosferyczne wiatry po całej Europie (nie zna granic ni kordonów wiatru wiew…) A może cała sprawa była jeszcze tamtego dnia tajna? Wspomnienie może przecież rzutować późniejszą wiedzę wstecz, nałożyć na siebie dwa rozdzielone w czasie momenty. W każdym razie żywo jakby to było wczoraj pamiętam, że stoję przed tym oknem i przyglądam się schnącej tafli szkła, zaskoczony pozostawionym na niej przez deszcz, wyjątkowo wyraźnym srebrzystoszarym osadem. Żeglarzom życzy się silnych, a nie pomyślnych wiatrów. Ale ja, bez dwóch zdań, jestem szczurem lądowym. Szczególnie dziś.