Ja, antysemita

• uznanie tematu za przejaw patologii rozmówcy;
  
  
• postrzeganie tematu jako zagrażającego, mogącego zaszkodzić lub przynieść w bliskiej perspektywie czasowej niepożądane reperkusje;
  
  
• przekonanie (wbrew występującemu jednocześnie ogromnemu natężeniu emocji), że temat jest nudny;
  
  
• przekonanie (mimo powierzchownej znajomości tematu) że jest on wszystkim dobrze znany, do cna wyeksploatowany i że poruszanie go będzie tylko marnowaniem czasu;
  
  
• sugestywne wrażenie, że są sprawy znacznie ważniejsze i/lub pilniejsze; skądinąd trzeźwe podsuwanie takich alternatywnych kwestii (mechanizm racjonalizacji);
  
  
• izolowanie się, odrzucanie tematu, negacja i wypieranie („w ogóle nie ma o czym mówić”), niechęć do zmierzenia się z proponowanym dyskursem;
  
  
• zawężenie świadomości: oponent i jego wypowiedzi przestają być ciekawe lub przynajmniej prowokujące; rozmówca postrzegany jest wybiórczo, negatywnie, jako osoba kłamliwa, głupia, agresywna, niebezpieczna (wzorcowy antysemita);
  
  
• zaklinanie tematu pobocznymi kwestiami (np. przesadne zwracanie uwagi na nieprecyzyjne sformułowania lub pominięte drugorzędne detale);
  
  
• wekslowanie rozmowy na tory sporów osobistych;
  
  
• używanie drastycznego języka (odwracanie uwagi, maskowanie treści formą).
  

1. Judaizm to stan umysłu. Nie religia, nie geny, nawet nie tradycja. Stan umysłu. Antysemityzm też.
   
   
2. W porównaniu z Turbanatorem powszechnie występujący w nadwiślańskich oczeretach, dobrze zbadany i opisany przez tropicieli Gazety Wyborczej „antysemita zoologiczny”, który „wyssał genetyczny antysemityzm z jadem matki”, wypada blado i nieprzekonująco.
   Turbanator jest bowiem antysemitą wręcz botanicznym. Hu, ha! Cokolwiek. I w ogóle. Bójcie się.
   
   
3. Nie wystarczy w pojedynkę czytać, obserwować i myśleć. Trzeba rozmawiać. To tak, jak z widzeniem przestrzennym. Jednym okiem się nie da.