Unia vs. „polityczny autyzm”. Czy PolExit byłby katastrofą dla Polaków?

• suwerenne państwo to nie katastrofa!
• właśnie wyjście z Unii to obrona demokracji i samorządności w Polsce.
  Polska ma przynajmniej referendum, Unia nie; to Unia kontroluje obywateli, nie obywatele Unię - jedyne wybieralne ciało, Parlament Europejski, jest w praktyce nieznaczący;
• zbywamy się części suwerenności, w tym w obszarach bardzo „twardych”, jak gospodarka, ekonomia, prawa;
• bilans uczestnictwa w Unii jest kontrowersyjny (nie są odpowiednio zabezpieczane nasze interesy, w tym gospodarcze; ponad połowa prawa tworzona jest poza nami);
• Unia przestała być wierna swoim założeniom;
• Europa to łacińskie chrześcijaństwo, a nie promowane przez Unię, coraz bardziej odwracające uwagę od rzeczywistości ideologie (np. gender);
• Unia przeżywa kryzys, a państwa członkowskie nie są w stanie nadążyć tempem wzrostu za liderami światowymi;
• pozostanie w Unii oznacza kolejne szkody (np. przyjęcie Euro, dostosowanego przede wszystkim do interesów Niemiec);
• najszersza realnie funkcjonalna wspólnota to wspólnota narodowa; aspirująca do „państwa uniwersalnego” Unia jest na etapie schyłkowym^[5], jako koncepcja i projekt z połowy XX wieku wyczerpuje się kulturowo i demograficznie;
• Polska właśnie z racji swojej niedostatecznej siły potrzebuje polityki protekcjonistycznej;
• realizm polityczny, sceptycyzm co do sojuszy nie opartych o twarde interesy.

• strategiczne bezpieczeństwo (geopolityka, ale także gospodarka);
• jako duży organizm jest w stanie równoważyć wpływy mocarstw;
• Unia nam daje pieniądze;
• Unia jest gwarantem praworządności w Polsce;
• Unia zbudowała nam drogi;
• Unia zapewnia swobodę podróżowania i zamieszkiwania za granicą;
• dzięki Unii u lekarza w poczekalni jest kolorowo, a nie siermiężnie;
• mamy zakorzenienie we wspólnocie Zachodu;
• Brytyjczycy wyliczyli, że niezależnie od scenariusza BrExitu, odbije się on negatywnie na gospodarce;
• suwerenność sama w sobie jeszcze nic nie znaczy;
• nie mamy nic, dopiero w Unii razem jesteśmy silni;
• obawa przed „polską skłonnością do popadania w polityczny autyzm” w razie opuszczenia Unii (Wojciech Pszoniak);
• raczej warto popracować nad poprawieniem Unii, a nie z niej wychodzić;
• jeśli wyjdziemy z Unii trzaskając drzwiami, możemy sobie przyciąć palce.

• PolExit to nie wydarzenie, a proces;
• żyjemy w okresie przewartościowań w przestrzeni międzynarodowej;
• każdy przytomny i odpowiedzialny polityk przygotowuje scenariusze różnych rozwojów sytuacji;
• nie dać się odizolować w polityce zagranicznej i ani wmanipulować w realizowanie cudzych interesów własnym kosztem;
• nie dać się ustawić na linii frontu, trzymać ze zwycięzcami. Z kim? Tego jeszcze nie wiadomo, dlatego konieczna jest polityka wielowektorowa;
• konieczne jest budowanie opozycji do unijnej biurokracji;
• do poparcia przez Brytyjczyków BrExitu przyczyniła się imigracja;
• z naszego punktu widzenia główni gracze to Rosja, Niemcy, USA i Chiny;
• strona prounijna ucieka się do fałszywych alternatyw w rodzaju „Unia albo izolacja”, „wspólny rynek albo autarkia”, „armia europejska albo przegrana z Rosją”;
• nieunikniona jest tylko globalizacja, wszystko inne jest niewiadomą (Jacek Kleyff z sali).