Polskość w czasach zarazy

Redefinicja pojęcia głównego

            Parafrazując tytuł niezłej, lecz nie na gust Konserwatysty, powieści Gabriela Garcia Marquez, myślałem raczej o dziele Alberta Camusa: „Dżuma”, gdyż obydwie pozycje literackie pasują swoją tematyką do klimatu czasów współczesnych, znów – od roku 1920-go – zagrożonych zarazą płynącą ze wschodu.

            Początki tej zarazy, Myśl konserwatywna umieszcza na wykresie czasoprzestrzeni, ponad 15 lat temu, gdy w Rosji rozpoczęła się „czarna seria” zamachów bombowych, w wyniku których zginęło kilkuset cywilów.

            Znajomość – wystudiowana – realiów sowieckich (gdyż o żadnej Rosji nie może już być mowy) podpowiedziała Konserwatyście, iż w państwie  tym, typowo policyjnym, „Nic nie dzieje się bez wiedzy i zgody Organów”.

            Podejrzenia powyższe zmaterializowały się w chwili, gdy do władzy w osłabionych Pierestrojką sowietach „powołano” silnego człowieka z KGB – pana Włodzimierza Putina.

            Jedną z pierwszych deklaracji publicznych czekisty na czele państwa rosyjskiego było wyrażenie żalu z powodu upadku związku sowieckiego.

            Deklaracja ta – zapowiadająca zwycięstwo tendencji rewanżystowskich – została puszczona mimo uszu przez głupawych polityków zachodnich, ogarniętych już od czasów Pitera Wielkiego ułudną nadzieją na kolosalne zyski z handlu z Rosją.

            Przez lat ponad piętnaście zapadnyje duraki pozwoliły sowietom na  zagarnięcie kolosalnych – w skali globalnej – sum za eksport surowców, które to zużyte zostały w większości na modernizację sił ofensywnych, nadwątlonych wyścigiem zbrojeń, zaaplikowanym armii czerwonej przez Prezydenta Ronalda Reagana.

            Obecna, agresywna wobec wszystkich sąsiadów Rosji – łącznie z Japonią – postawa pana Włodzimierza Putina jest owocem braku wyobraźni przywódców zachodu, nie chcących zajmować się kwestią uniezależnienia Europy od dostaw surowców energetycznych, poprzez ich prostą dywersyfikację. Przyczyna tego stanu rzeczy, przy ogromnych złożach takich krajów, jak Norwegia i Anglia nie może leżeć jedynie w głupocie politycznej przywódców Unii Europejskiej, wybieranych na kierownicze stanowiska z pośród skorumpowanych lewaków i kryptokomunistów.

            Agresja sowiecka na Ukrainę, aneksja Krymu i zakusy na Zadniestrze, są dowodem na to, iż Moskwa poczuła się na tyle silna, aby odbudować imperium Związku Radzieckiego, bez zwracania uwagi na chimeryczne sankcje gospodarcze, które mało kogo interesują w nacji przyzwyczajonej do życia chlebem, słoniną i wódką, i rządem, który „sam się wyżywi”.

            Zaraza, która nadciąga ze wschodu, stwarzając zagrożenie nawet dla niezależnego bytu pojałtańskiego kadłubka Rzeczypospolitej, wymaga – pomiędzy innymi - redefinicji pojęcia podstawowego, będącego leitmotivem portalu Polacy.eu.org, czyli poczucia polskości.

            Podobnie jak z poglądami politycznymi, czy religijnymi, także definicja polskości występuje w trzydziestu-kilku milionach wersji, jednakże należy je uporządkować systematyzując według hierarchii wyznawanych wartości.

            Tak radykalne podejście staje się – niemiłą – koniecznością z uwagi na wszechobecność agentury, działającej w interesie imperialnym Rosji, a zwłaszcza – interesującej Myśl konserwatywną – pozostałości po systemie komunistycznym, w postaci Homo Sovieticus, od którego plagi nie jest wolny portal Polacy.eu.org – a powinien!

            Definicja używana przez Polskie Państwo Podziemne, AK, a także struktury Narodowych Sił Zbrojnych - skazująca na karę śmierci wszystkie te Osoby, które w jakikolwiek sposób kolaborują z władzami niemieckimi lub rosyjskimi, lub też innymi, wrogimi interesom Polski - nie została nigdy, prawnie, zniesiona, a skoro występują zrozumiałe trudności w orzekaniu i wykonywaniu wyroków, to pozostaje przynajmniej możliwość piętnowania takich Osobników  na forum publicznym.

            W związku z powyższym nasuwa się jednak pytanie, czy warto jest w ogóle zajmować się tą kwestią, zwłaszcza iż dotyczy zaledwie marginesu Czytelników portalu Polacy.eu.org i to Osób z pokolenia poprzedniego systemu, właściwie już skazanych przez zegar biologiczny na rozpłynięcie się w bezideowości ery post-modernizmu?

            Odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, gdyż nowym pokoleniom, nie obciążonym spadkiem po ideologii sowieckiej, należy się objaśnienie całej gamy cech obcych kulturze polskiej, takich jak:

1. Organiczna, obca przedwojennej endecji, gdyż rasowa nienawiść do Żydów, symbolizujących pozostałe Mniejszości narodowe, zgodnie zamieszkujące i wspólnie tworzące Rzeczypospolitą. Z nienawiści tej wywodzi się  obca Polskości - mentalność szmalcowników, owych „złotych korali” w których rozpoznał siebie jeden z „dyskutantów”. Co znamienne, wszyscy ci „Żydożercy” operują znanym sobie tylko, (a ułożonym pod dyktando sowieckiego generała używającego pseudonimu Moczar), zestawem pojęć typowym dla tej „formacji ideowej”, typu: hasbara, szekle, zadaniowość, żydowski spisek, etc., etc., od razu demaskującym ich ubecko-sowieckie korzenie, nie zawsze organizacyjne, lecz przynajmniej mentalne. Co dziwne, nienawiść tego środowiska skupia się głównie na Żydach pomordowanych wspólnie z niemieckimi nazistami, a więc całkowicie bezbronnych, tolerując – bez najmniejszego komentarza - wybryki np. „profesora” Hartmanna, którego wyraźnie semickie rysy twarzy tworzą swoistą tarczę ochronną w jego - najwyraźniej miłych portalowym "Prawdziwkom" - przemyśleniach na temat legalizacji kazirodztwa. Do tego wszystkiego dochodzi wyraźne współdziałanie w – szkodzącym Polsce - działaniach Holocaust Industrie, poprzez ciągłe ironizowanie na temat tragedii Żydów Polskich.
2. Bezwzględna akceptacja dla poczynań sowieckich w Polsce. Ostatnie wybryki pana Spirydonowa, znieważającego Polskę i Polaków, spotkały się jedynie ze zrozumieniem, dla „miłych Rosjan”, podobnie, jak milcząca aklamacja dla pozostawienia pomników zwycięstwa armii radzieckiej.

Łącznikiem powyższych postaw jest całkowita a- a nawet anty-religijność Osób jednocześnie szerzących nienawiść do wszystkiego, co żydowskie, przy całkowitej akceptacji tego co najgorsze w wostocznoj kulturze sowieckiej.

Chrześcijaństwo, które ukształtowało Polskę i Polaków jest religią Miłości Bliźniego, w której nie ma miejsca na nienawiść rasową, skąd wywodziło się ograniczenie do czystej ekonomii w sporze endecji ze środowiskami żydowskimi. Owa – zaznaczona w tym miejscu – areligijność „Prawdziwków” w połączeniu z odziedziczonym po Rosji, nienawistnym rasowo sposobem traktowania Żydów, pokazuje na ich wostocznoj rodowód mentalny czystego Homo Sovieticusa, jakże odległy od wzorca Kultury Polskiej…

Na powyższe tematy można napisać całe tomy, więc przejdę do konkluzji, polegającej na bezwzględnej negacji powyżej opisanych postaw, jako całkowicie obcych Kulturze i Tradycji Polskiej, a okraszonych – z braku argumentów - językiem rynsztokowym i pełnym inwektyw.

Warto też dodać, iż język komunikacji, jakim operują „Prawdziwki” opiera się na wzorcu agrarnym, gdzie gnojówkę konieczną do kwitnięcia „Prawdziwków” zastępuje stek wyzwisk, inwektyw, pomówień oraz całego, specyficznego dla nich, szamba kulturowego made in soviet union.

Z takimi „dyskutantami” Myśl konserwatywna nie ma zamiaru polemizować, pozostawiając ocenę poziomu polskości tych „wypowiedzi” kulturze Czytelnika, zalecając Osobom młodym, dopiero wchodzącym w świat dyskusji politycznej, omijanie szerokim łukiem „twórczość” tej V kolumny wpływów sowieckich w Polsce. Zapraszam do rzeczowej dyskusji nad definicją polskości, tak konieczną w czsach zarazy...