Z wizytą u Bandery w Monachium

Kilka słów o stosunkach na Ukrainie

             Latem 1986 roku, do Wiednia przybył z wizytą Mój przyjaciel i przełożony z Polskiej Partii Niepodległościowej: Romuald Szeremietiew, z którym udaliśmy się do Monachium, celem przeprowadzenia rozmów z kilkoma podmiotami i Osobami.

            Odwiedziliśmy rozległe biura Radia Wolna Europa, gdzie Romualda przyjęto dość chłodnawo, gdyż idolem tej rozgłośni był wówczas śp. Jacek Kaczmarski, który – aby nie urazić Jego Pamięci, więc wyrażę się oględnie – miał dobre korzenie i niepodległościowcem nie był, co leżało dokładnie „w linii” politycznej tej Redakcji.

            Dużo ważniejszą Osobą, z którą byliśmy umówieni był Pan Iranek-Osmecki, syn śp. Pułkownika Kazimierza Iranka-Osmeckiego, który zorganizował był dwa, ważne spotkania, o charterze politycznym:

            Pierwsze to spotkanie z Delegatem ukraińskim z Kijowa, a drugie to wizyta w centrali Banderowców, która mieści się w Monachium.

            Banderowcy przyjęli nas mało-entuzjastycznie, lecz – i tu leży sedno tego artykułu – przyjąć musieli, gdyż nakazał im to ów Delegat z Kijowa, z którym spotkaliśmy się dnia następnego.

            Delegat ów, z którym spotkaliśmy się w prywatnym mieszkaniu Pana Iranka-Osmeckiego, przejechał trudną do pokonania, w tamtym czasie granicę sowiecką, celem omówienia z przedstawicielami Polskich Niepodległościowców, warunków koegzystencji pomiędzy przyszłymi, suwerennymi organizmami państwowymi: Ukrainą i Polską.

            Na potrzeby tego szkicu wystarczy, że opublikuję znamienne słowa Delegata, iż o losach Ukrainy nie decyduje i nigdy decydować nie będzie „banderowski zachód” ze Lwowa, lecz wszelkie decyzje o przyszłości tego państwa, zapadają i zapadać będą w Kijowie.

            Doświadczenia spotkania z Banderowcami, z poprzedniego dnia, którzy musieli posłuchać się Delegata i nas przyjąć, - choć wizyta ta przypominała rozmowy w chłodni, - uświadomiły Nam wyraźnie i pouczyły, gdzie leży ośrodek decyzyjny w sprawach ukraińskich.

            Od tego czasu, Konserwatysta waży Sobie lekce, dochodzące ze Lwowa pomruki żądań terytorialnych wobec Polski oraz inne anty-Polskie ekscesy, gdyż mają one na Ukrainie tylko lokalny, a więc mocno ograniczony charakter i nie liczą się w polityce Ukrainy wobec Polski.

            Z tego też powodu, Myśl konserwatywna odnosi się krytycznie do wszelkich poczynań dzieciuchów z politycznej piaskownicy, wspierających na kijowskim Majdanie żałosne pokrzykiwania wrogów Polski i Polskości, jakimi – w istocie – są epigoni Stefana Bandery.

            O tamtej, opisywanej powyżej wizyty upłynęło lat już – z górą – 27, lecz kontakty nawiązane wówczas z Opozycją Ukraińską nadal istnieją i są pielęgnowane, na różnych płaszczyznach.

            Rozmowy o przyszłości stosunków Polsko-Ukraińskich toczą się nadal, w atmosferze serdeczności i zrozumienia dla obopólnego bólu, lecz nie uczestniczą w nich ekstremiści ze Lwowa, gdyż – po prostu – nie stanowią oni siły politycznej, z którą Kijów musiałby się liczyć.    

            Na dodatek, w Kijowie rozważana jest opcja podziału Ukrainy na część wschodnią i zachodnią. Do podziału tego nie dochodzi tylko z uwagi na fakt, iż państwo „zachodnio-ukraińskie” nie byłoby w stanie wyżywić, ani ogrzać swoich Obywateli, a do tak drastycznej sytuacji Kijów dopuścić nie zamierza.

            Tak więc, gościnne występy „polityków polskich” na kijowskim Majdanie, zakwalifikować należy do farsy i dziecinady, która nie powinna zwracać uwagi Osób poważnych i o stosunkach ukraińskich dobrze poinformowanych…

Ceterum censeo Conventum esse delendum