Starożytne Pompeje - marketing epoki antycznej czy oszustwo historyczne?

Słynne starożytne Pompeje były położone niepodal Zatoki Neapolitańskiej, u stóp wulkanu Wezuwiusz. To jedno z miast rzymskiej prowincji cesarskiej Italia, które po krótkim okresie kolonizacji greckiej przeszło pod panowanie rzymskie. Z podręczników historii wiemy, że 24 sierpnia 79 roku n.e. nastąpiła gwałtowna erupcja Wezuwiusza, który przykrył miasto wielometrową warstwą popiołu i lawy wulkanicznej. Pompeje odkryto z początkiem XVIII wieku, po rozpoczęciu prac wykopaliskowych, które stały się wielką sensacją. Panuje powszechna opinia, iż to właśnie dzięki wybuchowi wulkanu życie w Pompejach zostało uchwycone w formie stop klatki i zakonserwowane na następne stulecia, dostarczając nam cennych informacji o życiu codziennym obywateli w czasach panowania rzymskiego.

Co możemy wywnioskować o „antycznych” Pompejach i jego mieszkańcach na podstawie topografii terenu oraz odkopanych spod skały wulkanicznej budynków i przedmiotów codziennego użytku?

Pierwszą niezwykłą rzeczą, która rzuca się w oczy uważnemu obserwatorowi, jest kryty ceglanym sklepieniem dwukilometrowy KANAŁ WODOCIĄGOWY, profesjonalnie wyposażony w studzienki i szachty rewizyjne (http://pompeiiinpictures.com/pompeiiinpictures/Streets/Vicolo_del_Citarista_files/image014.jpg ), który przebiega bezpośrednio pod nawierzchnią ulic i fundamentami budynków, łącząc źródła rzeki Sarno z dawną fabryką chemiczną koło Pompei w Oplontis (Torre Annunziata).

Skąd się wziął ów zagadkowy kanał?

Encyklopedia Brockhausa z XIX wieku podaje, iż pierwszym przypadkowym odkrywcą zasypanych przez wulkaniczną magmę Pompejów był papieski architekt Domenico Fontana (1543-1607), który natknął się na zapomniane przez wszystkich ruiny starożytnego miasta w 1592 roku, podczas budowy PODZIEMNEGO kanału dostarczającego wodę z rzeki Sarno do Torre Annunziata.

Dodajmy jeszcze, iż woda z kanału wodociągowego (który nigdy nie służył dla potrzeb kanalizacji miasta lub zaopatrywania mieszkań i fontann w wodę) służyła wyłącznie wyżej wspomnianej fabryce prochu strzelniczego (z młynami wodnymi), która pochodzi z XVII wieku(!) i zachowała się praktycznie do dzisiaj jako fabryka amunicji. Z zachowanych dokumentów wynika, że inwestorem budowy kanału był baron Sarno Muzio Tuttavilla, który kupił Torre Annunziata w 1593 roku (http://www.naclerio.it/sabbianera/storia.htm) Na tej działce postawiono fabrykę, która zbankrutowała w 1654 roku, gdy spadkobiercy barona Sarno popadli w długi i utracili prawo własności do młynów. Z powyższego wynika, że okres budowy kanału pokrywał się z datą budowy fabryki.

W jaki jednak sposób D.Fontana, nie naruszając w niczym fundamentów, konstrukcji budynków i murów miejskich, mógł wybudować kanał POD zwałami szutru wulkanicznego, który zasypał to „antyczne” miasto?
 
Próbę odpowiedzi na to pytanie znajdziemy w analizie sporządzonej przez rosyjskiego inżyniera Andreasa Tschurilowa, zamieszkałego na stałe w Niemczech, pasjonata dawnej historii, który poświęcił problematyce „starożytnych” Pompei kilka lat swego życia: (http://www.google.pl/url?sa=t&source=web&cd=6&ved=0CFMQFjAF&url=http%3A%2F%2F00504.retail1.c4pserver.de%2Fsystem%2Fcontent%2Fdoculink%2Fdownload.php%3Fid%3D7&ei=6zTmTcrqGoXysgaYpMGdCA&usg=AFQjCNGrUtxOpygz1SXJCmT5ufMevJbQ0Q) Ukoronowaniem jego badań jest wydana niedawno książka pt. „Непоследний день Помпей" (Nieostatni dzień Pompei).

15 km od Neapolu zachowała się zabytkowa tablica na elewacji Villa Faraone Mennela z upamiętniająca ofiary wybuchu Wezuwiusza w 1631 roku. Oto jej fragment: …Pompeios Herculaneum Octavianum, perstrictis Reatina et Porticu… (http://i052.radikal.ru/1104/a5/a3d16320a2dc.jpg)
A więc RAZEM ze zniszczonymi 16 grudnia 1631 miejscowościami Resina i Portici są w niej wymienione Pompeje i Herculanum!

Oto fragmenty fresków z Pompei, na których jest widoczne cienkie przezroczyste szkło! (http://img.interesno.su/images/19_.jpg) i http://www.newchron.narod.ru/picts/natur.jpg), a ponoć technologię takiego szkła opanowano nie wcześniej jak w XV wieku (np. szkło kryształowe wenecjańskie).

Oto fragment mapy Orteliusa datowanej na 1570 rok, gdzie widnieje nazwa Pompeia! (http://bloggingpompeii.blogspot.com/2010/02/review-features-of-domenico-fontanas.html)

Oto niektóre przybory lekarskie/chirurgiczne znalezione w Pompei: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/30/Sommer%2C_Giorgio_%281834-1914%29_-_n._11141_-_Museo_di_Napoli_-_Strumenti_di_chirurgia.jpg a wśród nich przyrząd ginekologiczny (Vaginal speculum): http://www.sciencemuseum.org.uk/hommedia.ashx?id=94567&size=Large jako żywo przypominający sprzęty używane w późniejszych czasach (XVII/XVIII wiek): http://www.sciencemuseum.org.uk/hommedia.ashx?id=94516&size=Large
Czyżby między tymi instrumentami była różnica aż 1500 lat?

Oto przykład „antycznej” złotej biżuterii pochodzącej z wykopalisk (dom Meandra/Pompeje), rzekomo z I wieku: http://www.chronologia.org/ord_rus/im/na6-021.jpg z inkrustowanym krwawnikiem (odmiana chalcedonu). Chalcedon ma twardość równą 6,5-7,0. Twardość diamentu wynosi 10. Czym tak kunsztownie obrabiano chalcedon, jeśli nie narzędziami diamentowymi?

Oto waza z ananasem i owocami kawowca widoczna na jednym z fresków odkrytych w Herculanum: http://books.google.it/books?id=bLQwLzgE6oQC&printsec=frontcover&dq=archeobotanica+pompei&source=bl&ots=IvJgJVRt4Q&sig=sLa0THMAzFnlk2Et-SJu5XSjkVM&hl=it&ei=SmbPS-yfL5iPsAaG5ci6Aw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4&ved=0CBMQ6AEwAw#v=onepage&q&f=false
Podobno kawa została odkryta w IX wieku, a kilkaset lat później upowszechniła się w Europie jako egzotyczny napój. Skąd się więc wzięła w I wieku w Herculanum?