Antyaferalna spowiedź posła!

Sprawiedliwosc 1/3

Poniższa spowiedź poselska polecana jest w szczególności byłemu ministrowiZbigniewowi Ziobro, niedawnemu koledzePiotra SmolanyzSejmowej Komisji Śledczej ds. tzw. Afery Rywinaoraz jego następcy w rządzieDonalda Tuska– ministrowiZbigniewowi Ćwiąkalskiemu oraz jego każdorazowemu następcy.

Lipiec 2007 r.

Wersja uaktualniona – Wielkanoc 2012 r.

ANTYAFERALNA SPOWIEDŹ

POSŁA

Dziesięciu fałszywych świadków z bielskiej Samoobrony twierdziło w Sądzie Pracy w 2003 r., że poseł Piotr Smolana zatrudniał asystenta poselskiego w tym czasie, kiedy nawet go nie znali – czyli rzecz o zawiązanej sitwie do spółki z bielskim wymiarem sprawiedliwości.

Naraził się tak bardzo bielskiemu wymiarowi sprawiedliwości napisaną przez siebie interpelacją poselską, że ten sfingował przeciwko niemu fałszywy akt oskarżenia wraz z fałszywym wnioskiem o uchylenie immunitetu poselskiego, którego mu nie uchylono, z kolei poseł zaskarżył do Prokuratury Generalnej aż      10 prokuratorów, którzy wydawali swoje postanowienia prokuratorskie nie tak,  jak wychodziło to później w procesach sądowych, czasem wygrywanych przez posła bezapelacyjnie.

Teraz doczekał się sfingowanego przeciwko sobie procesu karnego (w sprawie którego nie uchylono mu immunitetu poselskiego w czerwcu 2005 r.) na podstawie fałszywych zeznań, z których dwaj najważniejsi „świadkowie” Jan Mucha              i Krzysztof Doliński mają już na sumieniu wyroki karne za składanie fałszywych zeznań właśnie przeciwko posłowi, a ten ostatni ze strachu przed odpowiedzialnością karną za następne przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości - szukał już pomocy u psychiatrów, z którymi zaczął zgłaszać się na rozprawy.

Poseł kilkakrotnie wystawał pod Ministerstwem Sprawiedliwości na wysłuchanie przez ministra Ziobrę, kilkanaście razy napisał, że w majestacie prawa został okradziony przez bielski wymiar sprawiedliwości na sumę co najmniej dwustu pięćdziesięciu tysięcy złotych, ale ten ostatni raczej był zajęty tropieniem korupcji

u Socjaldemokratów i w Platformie Obywatelskiej .

Dodatkowej pikanterii sprawie przydaje fakt, że pomimo iż w dniu 6 lipca 2007 r. na wniosek prok. Macieja Fereńca Sąd Rejonowy zgodził się przyznać posłowi status pokrzywdzonego, tak inny prokurator Jacek Filipek nie ustępuje i nadal forsuje swój błazeński akt oskarżenia przeciwko posłowi w tej samej sprawie.

Widać, że jedności brak nie tylko w Kościele, ale nawet w takiej instytucji państwowej jak Prokuratura.

Była szefowa Prokuratury Okręgowej Małgorzata Bednarek z nadania jej kolegi Zbigniewa Ziobry również nieodmiennie twierdziła, że w jego sprawie nie zaszły żadne nowe okoliczności, a nawet w tym samym duchu odpisała do niego w imieniu                                     Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.

Część I.

    Były poseł Samoobrony – członek Sejmowej Komisji Śledczej ds. tzw. Afery Rywina - Piotr Smolana doświadczył na własnej skórze, co to znaczy stać się ofiarą zaplanowanej nagonki. 

           Z zazdrości o mandat poselski, który uzyskał człowiek bez żadnego majątku – przykleiło się do niego tylu przeróżnych osobników o niekoniecznie szlachetnej reputacji – że potem nie mógł odżałować, że im zaufał... 

           Dwoje z nich – Jan Mucha i Liliana Potocka – zwolnieni z pracy w jego Biurze Poselskim jeszcze na początku kadencji Sejmu w marcu 2002 r. - oszkalowali go celowo w „Superekspressie”  w dniu 8 marca 2004 roku fałszywymi oskarżeniami o molestowanie seksualne –  z których pierwszy sam był dwukrotnie skazany za takie właśnie czyny przez Sąd Wadowicki i Oświęcimski, zaś druga ma na sumieniu oszustwa kredytowe względem siedmiu osób – ósmą oszukaną osobą został poseł Piotr Smolana we własnej osobie.

           Oszustka niezwłocznie uciekła za granicę i nie zgłasza się na rozprawy karne w procesie wytoczonym przez posła przeciwko „Superekspressowi” we wrześniu 2004 r. Gdyby była faktycznie molestowana – zapewne już byłoby po procesie.

W dniu 23 września 2001 roku został pierwszy raz posłem wybranym z listy Samoobrony. Sukces wyborczy był tak nadspodziewany, że lokalna solidarnościowa elita samorządowa przysiadła sobie z wrażenia, a wręcz będąc zaskoczona – już była mu nieżyczliwa.

l       NIEPOSKROMIONY POGROMCA ELITY KOMUNISTYCZNEj I  POSTKOMUNISTYCZNEJ

Piotr Smolana był znany ze swej nieustępliwości, a nawet uporczywości w dążeniu do wyświetlania prawdy dogłębnie. Ba, naraził się swego czasu ówczesnej elicie pezetperowskiej jeszcze w latach osiemdziesiątych – gdyż ujawnił i zdemaskował korupcję w Karpackiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Bielsku-Białej. 

Za ten wyczyn został wyrzucony z pracy po ukartowanej nagonce w 1987 roku na „prykaz” KW PZPR w Bielsku-Białej aby nie miał szans na uzyskanie mieszkania – a sprawę sądową „przegrał” dzięki dzisiejszej prezesce Sądu Okręgowego Elżbiecie Libera-Niesporek, która do teraz trzyma go sobie na celowniku.

Jeszcze przed Okrągłym Stołem w kwietniu 1988 r. Komunistyczna Polityka opisała go tendencyjnie zakłamanym artykułem pt.:  „Tropami Ondraszka”. Szukał pomocy u Lecha Wałęsy i ks. Henryka Jankowskiego, ale niewiele w tym zakresie osiągnął.

Gdy jako poseł został po spotkaniu w Rzymie zaproszony przez Lecha Wałęsę do Gdańska w dniu 21 kwietnia 2004 r. – jeden i drugi żałowali go, że samotnie zmagał się ze swoją krzywdą. Ks. Jankowski okazał mu tym razem dużo serca i życzliwości, bo nawet dwukrotnie zaprosił na obiad -  z okazji rocznicy podpisania porozumień gdańskich 31 sierpnia 2004 r. i Święta Narodowego w dniu 11 listopada 2004 r. W tym dniu ks. Prałat Henryk Jankowski odznaczył posła Piotra Smolanę Brygidiańskim Krzyżem Zasługi.

W 1988 roku prezesi Karpackiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Bielsku-Białej wprawdzie wylecieli ze swoich partyjnych stanowisk za nadużycia finansowe i kombinacje z przydziałami mieszkań, które ujawnił przyszły poseł, ale wcześniej zdążyli go wyrzucić z pracy tak skutecznie, że przysłużyło się to potem widać do uzyskania mandatu poselskiego.

Po tym fakcie długo był bez pracy – aż blisko 2 lata. Telefony od partyjnych notabli – było to przecież jeszcze przed Okrągłym Stołem – urywały się od błyskawicznych połączeń z KW i KM PZPR – gdzie tylko przyszły poseł zawitał za pracą... Raz udało mu się zmylić czujność partyjną i dostał się do pracy w ówczesnym Bielskim Przedsiębiorstwie Instalacji Sanitarnych od 1 września 1988 r. – ale zaraz po słynnej debacie Wałęsa – Miodowicz przypomniano sobie o nim i szybko rozwiązano umowę o pracę: po prostu mu jej nie przedłużono, mimo iż kierownik obstawał za nim za sumienną pracę.

Wreszcie nadszedł Okrągły Stół, a wraz z nim wielkie przemiany. Smolana odzyskał swój dawny wigor i werwę...    Pracował już od kilku miesięcy w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych w Starym Bielsku, a załoga przedsiębiorstwa dowiedziawszy się poniewczasie - że to on jest tym słynnym Ondraszkiem z artykułu „Polityki” – w którym nie pozostawiono na nim suchej nitki - postanowiła wysunąć go na szefa Komisji Zakładowej reaktywowanej organizacji związkowej NSZZ „Solidarność”.

Jak zadziałał w swoim stylu – tak od razu nożyce zaczęły brzęczeć w wielu miejscach. Gdy tylko Wojewoda bielski Mirosław Styczeń (późniejszy poseł AWS i PiS) dowiedział się o nadużyciach w podległym sobie przedsiębiorstwie – natychmiast spełnił jego życzenie jako szefa związkowego i wydalił dyrektora ze stanowiska. To był styczeń 1991 roku. Niedługo potem lokalna prasa ochrzciła go Mołojcem i Wichrzycielem – ale Smolana nie poczytywał sobie tego za ujmę, a wręcz przeciwnie, uważał za niezamierzoną nobilitację swojej osoby od swoich wrogów.

Jednakże Rada Pracownicza okazała się być nie przystosowalna do nowych prądów – więc przyszły poseł za brak wdzięczności w forsowaniu przemian ustrojowych pożegnał się z postkomunistyczną firmą – jak się okazało na zawsze, aż do dnia wyborów parlamentarnych w 2001 r.

l     KONTYNUACJA DALSZEJ DZIAŁALNOŚCI PUBLICZNEJ

           Teraz rozumieją Państwo – że drogę do Parlamentu miał otwartą. Człowiek z życiorysem nieprzeciętnym, bo miał na swoim koncie wydalonych z partyjnych stanowisk czterech prezesów Karpackiej Spółdzielni Mieszkaniowej zarządzanej przez komunistyczny aparat i pięciu postkomunistycznych dyrektorów państwowego przedsiębiorstwa zatrudniającego 150 pracowników.

           Gdy przewegetował ponad 10 lat przymusowo na garnuszku św. pamięci Jacka Kuronia – dostrzegł swoją szansę w wyborach parlamentarnych 2001 roku. Lepper  szybko go zaakceptował, gdy przekazał swoim współpracownikom płytę z adresem strony internetowej naszego bohatera, gdzie czarno na białym, a nawet na kolorowych fotografiach uwiecznione były jego dokonania.

Piotr Smolana nigdy nie wyrażał się o nich, że są to zasługi względem kraju i Ojczyzny – zawsze akcentował, że poczytywać sobie to może za dar    i talent, iż stać go było na odwagę cywilną w zwalczaniu wszelkich patologii w życiu gospodarczym i społecznym, a nawet politycznym.

Faktem jest, że nie był tolerowany i poważany przez lokalne struktury „Solidarności” aż do wyborów parlamentarnych w 2001 r.  Nie jest nawet teraz – bo i wtedy gdy został posłem jak i teraz - gdy na szczęście dla nich przestał już nim być. Obawiano się jego konsekwencji w działaniu i nazywania rzeczy po imieniu: złodziejstwa – złodziejstwem, łapówkarstwa – łapówkarstwem. Jednym słowem: odróżniał czarne od białego.

Jako poseł na Sejm RP IV kadencji szybko okazał się być najlepszym posłem okręgu bielskiego. Zajmował prawie nieprzerwanie pierwsze miejsce w rankingu aktywności, a w skali województwa śląskiego czwarte miejsce na blisko 60 śląskich parlamentarzystów aż do samego końca kadencji. Mowa tu tylko o wystąpieniach sejmowych i interpelacjach poselskich, które słał do ministrów – a czytanie jego korespondencji poselskiej, tudzież pism procesowo-sądowych i prokuratorskich jego autorstwa mogłoby zająć dokładnie rok, lub nawet dwa lata czasu.

Najbardziej stał się znanym od chwili – gdy Lepper wsadził go do Sejmowej Komisji Śledczej ds. tzw. afery Rywina. Był jedynym posłem, który bezbłędnie przepowiedział –  „Rzeczpospolita” wydrukowała to w dniu 14 stycznia 2003 roku w swoim artykule pt.: „Dziesięciu Sprawiedliwych” - że Adam Michnik wespół z prezydentem Aleksandrem Kwasniewskim po to rozpętali aferę Rywina, aby obalić samego premiera Leszka Millera. Słowo stało się ciałem po upływie półtora roku - w maju 2004 r., kiedy premier podał się do dymisji. Było to zatem proroctwo godne Jeremiasza nie wyłączając innych, bardziej wiarygodnych proroków w Starym Testamencie.

W sejmowej komisji śledczej poseł Smolana nie zagrzał długo miejsca, bo tylko dwa miesiące - ale to wystarczyło, aby szybko okazać się być niewygodnym w pytaniach zadawanych Adamowi Michnikowi i Robertowi Kwiatkowskiemu. Pierwszemu zarzucił, że nie wszedł w kontakt z ABW po usłyszeniu propozycji łapówkarskiej od Rywina i nie uczynił mu innej prowokacji niż nagranie magnetofonowe, zaś gdy od tego ostatniego zażądał złożenia przysięgi na Pismo Święte, że mówi prawdę - jakoby nigdy nie słyszał o łapówkarskiej propozycji z ust Rywina – oczy z wrażenia przecierał chyba sam prymas Józef Glemp wraz z całym Episkopatem.

Lepper pochwalił swojego posła za dotychczasową pracę w Komisji i zaproponował wyjście z niej celem ustąpienia miejsca jego osobie wraz z obietnicą gwarantowania pierwszego miejsca na liście wyborczej w wyborach 2005. Poseł twierdzi teraz, że od samego Adama Słomki usłyszał zapewnienie, iż za jego wydaleniem z Komisji Rywina stały Służby Specjalne, a i niewykluczone, że „prykaz” przyszedł od samego Adama Michnika.

 Gdy Lepper usłyszał zgodę pod warunkiem, że wydali z bielskich struktur Samoobrony znaną z lekkich obyczajów szefową bielskiej Samoobrony Lilianę Potocką – Lepper niby zgodził się na to, ale tego żądania nie spełnił, bo widocznie nie miał zamiaru, zaś sama Potocka podobnie jak Aneta Krawczyk zbyt mocno była związana z wierchuszką Samoobrony i samym Lepperem oraz Łyżwińskim.

W dniu 21 marca 2003 r. na zjazd trzech powiatowych struktur Samoobrony  w Ustroniu – z limuzyny Leppera wraz z Łyżwińskim wysiadła również rzeczona Potocka, która aż nadto kojarzyć by się mogła w tym miejscu z Anetą Krawczyk         z Radomska. To ta sama Potocka, która wraz z wydalonym dyscyplinarnie z Biura Poselskiego Janem Muchą opluła później dokładnie za rok w marcu 2004 r. posła Smolanę pomówieniem o rzekome molestowanie seksualne. Zemściła się za to, że poseł oskarżył ją o kradzież kredytu na jego imię i nazwisko na zakup komputera, który zobowiązała się spłacać. W przeszłości oszukała w ten sposób 7 osób, ale prokurator Jacek Filipek uznał ją za uosobienie uczciwości i rzetelności, a odmówił tego posłowi. Ciekawe, czy doszłoby do tego pomówienia, gdyby Smolana w lipcu 2003 r. nie rzucił partyjną legitymacją i nie pokazał dyla Lepperowi ...

Zanim wypadki potoczyły się szybciej – wcześniej do jego prywatnego mieszkania jeszcze w grudniu 2001 r. zawitał niespodziewanie z nadania Janusza Maksymiuka wspomniany Jan Mucha z Jaworza k. Bielska-Białej. Gdyby nowo wybrany poseł wiedział kto to jest, byłby go nawet nie wpuścił do swojego mieszkania. Angażując go za namową Janusza Maksymiuka na stanowisko dyrektora swojego Biura Poselskiego – nie wiedział, że wpuścił lisa do kurnika.

Jan Mucha po okradzeniu posła Smolany w przeciągu zaledwie dwóch miesięcy na sumę 30.000,00 złotych – dla bielskiej prokuratury stał się na tyle wiarygodny, że ta „nie dała wiary” w złodziejstwo człowieka, który na sumieniu ma już kilka wyroków karnych i okradzenie dwóch obecnych euro-deputowanych: Grażyny Staniszewskiej na sumę 30.000,00 złotych i Dariusza Grabowskiego na sumę jeszcze większą – bo blisko 70.000,00 złotych.

Jan Muchado teraz spaceruje sobie spokojnie po ulicach i jeździ służbowym samochodem firmy Acuna w Katowicach, której patronuje jego dobry kolega - były minister zdrowia Zbigniew Religa.

                                                            CDN