Destruktorzy czy dywersanci?

Już o tym pisałem, w wielu wątkach krytycznie. Ale krytyka dotyczyła roli partii opozycyjnej, osób rejestrujących inicjatywę. Nie samej idei Marszu. Minęło kilka dni – i do boju ruszyły „Zjednoczone Siły Rozsądku i Przebiegłości”. W Nowym Ekranie możemy oto przeczytać, że Marsz to impreza lokalna o niezwykle małym zasięgu. Jego uczestnicy w majestacie prawa dostaną lanie od pedałów i Niemców. Pobitych obsobaczy na dodatek okrutna Wyborcza et consortes – przez co cierpieć będą podwójnie. Tymczasem liczy się pragmatyka i skuteczność działania. Sprowadza się ona do analizowania minionych lat chwały - i stosowania pełnej sztuki uników.

A w ogóle takie święta jak to listopadowe należy przenieść na sierpień. Bo w listopadzie mży i wieje.

I cóż można Szanownemu Autorowi odrzec? Od końca i nieco złośliwie: jest spora grupa osób, dla których spocone kobiety i ciepła wódka to obrzydliwość. Tak bywa w sierpniu, tak nigdy nie jest w listopadzie.

Daty historyczne, związane z tradycją czy wiarą to mają do siebie, że są niezmienne. Nic się nie da z tym zrobić. Coś się zdarzyło tego i tego dnia, nie ma zmiłuj. No chyba że chce się tworzyć kolejną hagadę, a nie zajmować faktami – tak, to wtedy wszystko jest możliwe. Niestety ja akurat tego nie rozumiem. Jestem z polskiego plemienia.

Czy w ramach swobody wypowiedzi destruktorzy i dywersanci mają prawo do istnienia? Niestety mają. Jeśli są jednak tak pragmatyczni i przebiegli, jak zalecają to innym – nie mogli by zamilczeć? Choćby tylko do 12 listopada…