Usprawiedliwienie

... w sprawie kontrowersyjności

Mój Boże: stałem się najbardziej kontrowersyjny! I smutno mi trochę z tego powodu – i nie, czas pisania o starych samochodzikach, które bawiły wielu, a na pewno nie raniły nikogo jakoś ode mnie odszedł, dzisiaj inne tematy i inne nastroje. Uparcie tkwiąc na padole łez, u samego dołu, obserwuję co wyczyny polityków i innych grandziarzy narobiły w ludzkich umysłach, nawykach i przyzwyczajeniach. Bo to ostatnio właśnie dotyka mnie najbardziej, bezpośrednio. Forsę Allegro co prawda zwróciło – ale odliczając sobie jeden złoty i ileś tam groszy, bez najmniejszego poczucia niestosowności całej ze mną zabawy, za to z udawaniem, że przecież nic się nie stało. Mogło być gorzej, prawda? Kiedy przed kilkoma laty wojowałem z pewną urzędniczką wysokiego szczebla w materii czynszów mojego rozwalającego się domu – ta również oświadczyła, że powinienem siedzieć cicho, może być boleśniej. I nie 10 złotych z metra kwadratowego będę płacił, ale 54 – gdy damie tak się spodoba i takie ustali statystyki. Jak widać uległość ma swoją wycenę. Wtedy nie ustąpiłem i nie dałem się wyciszyć. Ale przecież widzę jak płynie czas, jak coraz mniejsza moja armia i coraz śmielej poczynają sobie w niej kurierzy wieści „lepiej siedzieć cicho i zachować to co jest, niż hałasować i stracić wszystko”. Tą mądre ponoć zdanie. I jakie uniwersalne… Ale ja go nie lubię.

Jak kończą buntownicy? Na ogół marnie, to muszę adwersarzom przyznać. Niewielu ma przed finałem krótką chwilę chwały. Potem nieodmiennie długaśny upadek. Ale czy prawdą jest, że bunt Galileusza był kompletnie zbędny? Współczesne nieposłuszeństwa mają oczywiście nieporównanie mniejsza rangę, niestety zasada dotycząca buntów jako takich nie uwzględnia właśnie tej rangi. Gdybym pokornie słuchał napuszonych bęcwałów z mojej ostatniej pracy zapewne miałbym zajęcie do emerytury. Niestety nie potrafiłem. Durnowatość oblepia jak klej butapren. Albo gówno. Obydwie te substancje nie pachną ładnie, widać mam za wrażliwy nos. Więc płacę losowi bezrobociem. Żona pociesza mnie, że nie jest tak do końca fatalnie, raz w roku rozliczamy się wspólnie z fiskusem i wtedy moja rola trutnia bardzo się w papierach przydaje. Ciekawe czasy, prawda?

A umiejętność klecenia dwóch, maksimum trzech zdań też już w okolicy nieprzydatna. To znaczy: pożądana jak najbardziej, ale zawsze w swej bezdewizowej postaci. Pisuję zatem darmowe pozwy rozwodowe, podania o darowanie długów, zamianę mieszkań i przydział garażu. Bardzo ci dziękujemy… Tyle jest to warte. A ile za porządnie napisany pozew weźmie aplikant adwokacki? Mniejsza… W każdym razie jest tak, że wkurzyłem się mocno i ostatnio odmawiam rozwodzącym się tej specyficznej dla nich ostatniej posługi. W końcu nawet ksiądz za podobne czynności ostateczne bierze jakieś pieniądze, nie? W związku z tym wydatnie rośnie armia moich wrogów.

No to czy mogę w opisanej sytuacji, Wysoki Urzędzie, nie być kontrowersyjny? W każdym razie proszę o chwilowe usprawiedliwienie. Daję słowo, że pracuję nad sobą.