Niebieskie szaleństwo

W lecie tego roku na ekrany kin zawita pełnometrażowy film oparty na serialu dla dzieci, który w krajach angielskojęzycznych znany był jako Smurfs, a we Francji -  Schtroumfs.  Dziwicie się pewnie, dlaczego Wam tu wyskakuje z kreskówką dla dzieci... A no, robię to, aby Was przygotować, a sprawa jest całkiem poważna.  Francuski socjolog. Antoine Bueno, doszukał sie, że film skupia zło całego świata.  Bueno mówi, że sympatyczne krasnoludki są seksistowskimi, rasistowskimi, stalinowskimi nazistami.  W dodatku, są anty-semitami, jakby innych wad było im za mało.  Socjolog napisał całą książkę, zatytułowaną "Niebieska książeczka", w której udowadnia swa tezę.

 Poniżej przytaczam kilka przykładów.

 Krasnale są prześladowane przez złego czarodzieja Gargamela, który ma wszelkie złe cechy przypisywane Żydom.  Jest "brzydki i brudny, ma hakowaty nos i obcesję na punkcie złota".  Jakby tego było mało, jego kot nazywa się Azrael.

 Smurfy nie mają żadnej własności i wszystko robią kolektywnie.  Wypisz, wymaluj socjaliści.

 Tata Smurf jest typem dyktatora i otacza go swoisty kult jednostki.  W dodatku nosi czerwone  spodnie. 

 Krasnalowa społeczność jest do granic seksistowska, o czym świadczy fakt, że jest w niej tylko jedna dziewczynka, Smurfetka, która w dodatku ma blond włosy, co może, według Bueono, świadczyć o przechyleniu w stronę nazizmu.   Bueno mówi także o stosunkach, jakie panują miedzy Smurfami i kotem Azraelem i te właśnie stosunki są na wskroś nazistowskie.

 Co więcej, twórca Smurfów, belgijski rysownik i pisarz Peyo, planował na początku stworzyć Smurfy, które na wskutek ukąszenia jakiejś pszczoły, stawały się czarne (dopiero pożniej postanował pomalować je na niebiesko).  Ponadto traciły wszelkie ślady inteligencji i były w stanie tylko mówić "Gnap, gnap". 

 Pan socjolog podobno sam jest wielbicielem Smurfów.  Przynajmniej tak mówi, bo jego książka wywowała niemałe poruszenie, a sam autor obawia się o własne życie, po tym, jak przeczytał na internecie komentarze na temat swój i napisanej przez niego ksiązki.

Bardzo chciałabym włożyć to między satyry, ale sami widzicie, że sprawa jest jak najbardziej poważna.