Klimon Sołowiecki: Żydowskie mordy rytualne

3. Dowody na istnienie mordów rytualnych

Istnieją liczne zapiski historyczne, z których w sposób niezbity wynika, iż mordy rytualne miały miejsce. [Iiijasne. Jedwabne też "miało miejsce".]
Sprawców mordu rytualnego wielokrotnie chwytano, sądzono i skazywano. ["Sprawców" pogromu w Kielcach też...] Sprawcami okazywali się zawsze Żydzi i zawsze ofiarami mordu byli chrześcijanie [no a jakżeby mogło być inaczej, skoro to "żydowski mord rytualny"?], przeważnie (i to jest chyba najbardziej odrażające) – bezbronne dzieci.
Metodom śledczym i procesom sądowym dawnych epok można zapewne sporo zarzucić, tym niemniej za ich statystyczną poprawnością przemawiają tak ważkie argumenty, jak:

• powtarzalność zjawiska
• zawsze jednakowy sposób i miejsce zadawania ran kłutych
• zawsze jednakowe wyznanie ofiary
• zawsze jednakowa narodowość i wyznanie sprawcy [jak już wcześniej napomknąłem, z definicji; i w ogóle nam się pięknie wszystko samo-udowadnia]

My, katolicy, mamy dodatkowy, szczególny powód, aby wierzyć w mordy rytualne [otóż właśnie...], albowiem niektóre jego ofiary zostały wyniesione na ołtarze, zostały świętymi Kościoła Powszechnego! [Przeróżne cuda i legendy wiążą się ze świętymi - czy jednak należy je brać dosłownie?]
Znając olbrzymią, wręcz pedantyczną drobiazgowość i staranność, jaka przykładana jest przez Kościół do procesów kanonizacyjnych, można być całkowicie pewnym ich uczciwości i rzetelności. [No, chyba że chodzi o zdarzenia starannie badane w związku z procesem kanonizacyjnym. Staranniej, niż badano na przykład okoliczności i produkty tzw. "cudu w Sokółce"]
Świętych ofiar żydowskiego mordu rytualnego było całkiem sporo. Między innymi:

• Święty Andrzej z Rinn koło Innsbrucka, zamordowany przez Żydów w roku 1462
• Święty Szymon z Trydentu, zabity rytualnie przez Żydów w roku 1475
• Święty Laurenty, zamordowany przez Żydów w Padwie i kanonizowany przez Papieża Benedykta XIV w roku 1485.

W Polsce czasów Jagiellońskich utrwaliło się wśród polskiej ludności przekonanie [przekonanie to jeszcze nie fakt - nie w naszej cywilizacji], iż Żydzi dokonują rytualnych mordów katolickich dzieci, co doprowadzało w wielu miastach do wystąpień antyżydowskich oraz wypędzania Żydów [dobry pretekst nie jest zły] – np. w 1566 Żydów wygnano z Urzędowa, w 1678 roku z Kościana, w 1600 roku z Bochni, Biecza, Secza i Ujścia, a w roku 1610 ze Staszowa.

Tłumaczenie takich wystąpień wyłącznie “antysemityzmem” – który oczywiście miałby brać się nie wiadomo z czego [przecież "antysemicka" literatura proponuje sporo podstaw dla "antysemityzmu", skąd zatem ta skromność? Bo tak wygodniej na potrzeby "dowodu"?] – jest po prostu niepoważne. [no właśnie...]
Interesujące jest, że o rytualnych mordach katolickich dzieci mówili sami Żydzi-neofici (przechrzczeni na katolicyzm). [nie zapominajmy o żydowskiej przewrotności lub strachu; przecież ci wstrętni Żydzi udający neofitów chceli się wkraść w łaski!] Oświadczenie potwierdzające wykonywanie mordów rytualnych przez Żydów złożył pod przysięga m.in. Jan Feltro w 1475 roku w Trydencie.
Z takim samym zarzutem pod adresem Żydów wystąpił Jakub Frank Dobrudzki w prowadzonej publicznej dyskusji z rabinami w 1759 roku we Lwowie. [doprawdy, nie było się już na kogo powołać, tylko na Józefa Dobruckiego?!]
Ochrzczony rabin Moldawno w swej pracy “Koniec religii żydowskiej” z 1803 roku stwierdził, iż “misterium krwi znają wśród Żydów tylko rabini, nauczyciele, uczeni i faryzeusze”.
Niemiecki uczony, prof. dr August Rohling w swej pracy “Moja odpowiedź rabinom” (“Meine Antwort an die Rabiner” 1883) stwierdza wprost, że mord rytualny stosowany przez Żydów istnieje, powołując się na świadectwa Jana Feltro, Paola Medici, Moldawa i Baroniusa, a także na akta sądowe dwu procesów na tle mordu rytualnego w Trydencie i Damaszku, znajdujących się w archiwach watykańskich.
Reasumując: nawet, jeśli nie zawsze osoba sprawcy (sprawców) mordu rytualnych była udowodniona, sam fakt zaistnienia takiego mordu jest poza wszelką dyskusją i tylko – znani ze swej prawdomówności Żydzi – mogą negować oczywiste fakty.