"To zobowiązanie dotyczy tych, którzy ze względu na pozycję społeczną albo wrodzone talenty rozporządzają pewną siłą. Tę siłę, choćby jej część, powinni skupić na opiece nad słabszymi. Kościół cechuje się demofilią, a nie sympatiami demokratycznymi. [...] Trzeba to rozwinąć, bo również to, co nadprzyrodzone, nie jest rozdzielone po równo. [...] Wszyscy są równi, zgadza się, lecz tylko pod kątem woli, wolnej tak samo u króla, jak u parobka. Równość rozciąga się na dusze także pod innym względem - wszyscy mają szansę na zbawienie. Poza tym wszystko nas różni; ludzkie zasługi różnią się ciężarem, łaska nie jest rozłożona równomiernie, niektórzy jej dostąpili, inni nie, jedni otrzymali jej więcej, inni mniej. Wynika z tego, że nie wszyscy jesteśmy zdolni do tego, aby rozumnie panować nad swoim życiem, nie wszyscy są powołani do tego, aby rządzić. [...] Gdy tylko ktoś wyłamie się i straci z oczu pasterza, ideały, którym służył, przybierają złowieszczą postać. Człowiek, skoro tylko uwierzy, że jest samowystarczalny, iż nie trzeba mu przewodnika ani busoli, deformuje nawet to, co najszlachetniejsze. [...] Braterstwo i równość wyrwane z porządku katolickiego ściągnęły na świat tyle okropieństw, że Leon Bloy mógł napisać, iż piekło jest puste. Jego zawartość rozlała się po całym globie."
"Wszystkie podstawy, na których spoczywa myślenie katolickie, służą budowie ładu. Bez niego narody rozkładają się od środka, lecą w nicość. Historia mknie dalej po swoim kole, nie ma wyrzutów sumienia, bo tylko reguluje swój bieg, przyspiesza i zwalnia, kto nie może utrzymać się w jej nurcie może ten nie zasłużył na swoje miejsce. Chrześcijaństwo naucza jedynie o tym, co prawdziwie aktualne - o tym, co wieczne. Lekkomyślni i zaślepieni zarzucają, że trzyma myśli i narody na uwięzi; dalekowzroczni i rozumni wiedzą, że chroni od błędów i utrzymuje w orbicie historii."
Krzysztof Tyszka-Drozdowski "Żuawi nicości", s. 180-181 |
Atom 
