Pierwszy dzień w szkole

smutna rola żony Sołtysa

         Powrót z wakacji nie odbył się bez niespodzianek. Po pierwsze 31-go sierpnia, w niedzielę, przy wjeździe do Warszawy nie było korka, a po drugie: w balkonowej (loggiowej) skrzynce na kwiaty znalazłem dwóch nowych lokatorów – patrz fotografia.

         Ogólnie, jestem przyzwyczajony do odwiedzania Mojej gawry przez psy (zwłaszcza Sołtysa), koty, sójki, sroki, a zwłaszcza sierpówki, lecz ostatniego, chorego i przez to nielotnego, gołębia „mieszczucha” miałem w Wiedniu – wydawał dźwięki gołębiego oburzenia, gdy nazywałem go „jaruzel”…

         Tak więc, obecność nowych lokatorów nie jest Mojej Osobie niemiła, choć negatywnym aspektem, którego nie ująłem na fotografii, jest góra guana na kafelkach (już poradziłem Dorocie, aby użyła „tego”, jako nawozu do kwiatów).

         Pamiętając jednak, iż w dniu następnym rozpoczyna się rok szkolny, popadłem w wieczorną refleksję nad stanem edukacji w pojałtańskim kadłubku Rzeczypospolitej.

         Stan „edukacji” - w owej niebajecznej krainie - opisałem w traktacie „Idea Polski w Myśli konserwatywnej”, lecz będąc pełen zrozumienia dla braku czasu i ochoty do zapoznawania się z tak płytkimi i bezużytecznymi przemyśleniami Konserwatysty przypominam, iż Osoba Moja uważa zjawisko i procesy zwane Edukacją na ziemiach pomiędzy Odrą a Bugiem, za nieistniejące.

         Patrząc wstecz o dwa tylko pokolenia, to Moja babcia Halina Zakrzewska, w prywatnym liceum z językiem wykładowym francuskim, Egzamin Dojrzałości (taki prawdziwy, więc z dużej litery) składała z 18 przedmiotów, o których w większości nie posiadam zielonego pojęcia…

         Sięgając jeszcze dalej wstecz, do okresu pomiędzy rokiem 1680 a 1715, kiedy to rozpoczęła się dysputa europejska, poprzedzająca epokę świateł (patrz: Paul Hazard „Kryzys świadomości europejskiej 1680-1715, PIW 1974) zaobserwowałem spójność podstaw w najgorętszych nawet sporach ideologiczno-teologicznych, jakie targały owoczesną Europą, którą zrozumiałem dopiero po analizie programów nauczania ówczesnych oponentów, pobieranych wpierw u Perceptorów, czy w szkółkach wiejskich, a później już Uniwersytetach (Sorbona, Cambridge, Oxford – a właściwie Ochsenfort – Lejda, o uczelniach niemieckich, czy włoskich nie zapominając), obejmujących naukę łaciny, logiki oraz znajomość takich Autorów, jak Arystoteles, Homer, Wergiliusz, Seneka, Józef Flawiusz, czy Cycero… czyli przedmiotów nauczania i Autorów, których współczesny system edukacji nie tyle nie obejmuje, lecz wprost nie zna.

         Jednym ze skutków tego – celowego – nieuctwa, zwanego nauczaniem, oprócz kompletnej zapaści kulturowej, jest poziom tak zwanej „dysputy publicznej” i język „elit”, których próbki można pobierać na co dzień, zwłaszcza iż niektóre, kulturalne rozmowy zostały nawet uwiecznione przez sprytnych kelnerów…

         Na tle tych wszystkich, nieszczęsnych Dzieci, którym ponurzy demagodzy od dziś znów zawracać będą głowę dyrdymałami, Moi nowi lokatorzy są w o wiele dogodniejszej życiowo sytuacji, gdyż zamierzam ich dokształcać klasycznie, czytając im głośno Owidiusza, pomimo niebezpieczeństwa, iż pod wpływem takiej lektury wśród gołębi wzrośnie – w odróżnieniu od Polaków – kwota przyrostu naturalnego…

∆

PS. Na marginesie sensacyj płynących z Brukseli, jestem zmuszony odnotować akcent wyraźnie antysemicki, polegający na wykluczeniu od stanowiska szefa dyplomacji czcigodnego zięcia Pana Jabłońskiego, którego Córce przyjdzie – co najwyżej – pełnić mniej zaszczytną rolę żony Sołtysa…