Kapturek w US, cz. Trzecia

strona główna działy tagi autorzy blogi szukaj zasady kontakt

słowa kluczowe: robota w Chicago, rządowe kontrole.
Humor, satyra	2014.05.31 02:30 04:27

Kapturek w US, cz. Trzecia	Piwowar
Dalszy ciąg przygody Heńka Kapturka
Tak rządowe agencje traktuja polonijne biznesy
Trokerski nos, szczególnie dobrze wyrobiony na wertepach tej jakże niewdzięcznej kariery, nigdy nie zawodzi. Portoryczka bowiem, ile sił w kopytach trzystu dwudziestu mechanicznych koni, grzała właśnie pod adres spisany z faktury, po drodze nerwowo usiłując połączyć się z dyżurnym inspektorem sanitarnym, ktory jakoby miał utrzymywać dobre stosunki z organizacją USDA, czyli czymś w rodzaju odpowiednika SanEpidu. Wreszcie inspektor podniósł słuchawkę i wielce zadziwiony otrzymał polecenie natychmiastowego stawienia sie pod adresem, gdzie znajdowały sie delikatesy "U Babci". Aczkolwiek niechętnie, rzucił wszystko, a właśnie prowadził doświadczalny test uproszczonej metody oznaczania cholesterolu w żywności, i zaopatrzywszy się w dodatkową porcję lurowatej a śmierdzacej kawy z automatu w kartomowym kubeczku, podreptał odpalić swój prywatny stuletni wehikuł. Przed zjazdem na Elmurst, policjantka wyłączyła syrenę i koguta na dachu. Zjechała na parking po drugiej stronie ulicy i na piechotę poturlała się pod drzwi Babci. O tej porze nie było tu żadnego ruchu, więc aby nie wzbudzać podejrzeń, obeszła budynek wokół, pocąc sie nieco w upalny chicagowski poranek, po czym nacisnęła przycisk dzwonka wejścia na zapleczu. Dzyń, dzyń! – Who's there? zapytał ze środka miły, niski alt. – This is me, Henry, odpowiedziała latynoska udawanym tenorem, co jej przyszło zupełnie bez trudu, a także z silnym akcentem, który również miała wyssany z mlekiem obojga rodziców. Babcia podniosła się zza biurka, trochę zaniepokojona. Spodziewała się wprawdzie dostawy, ale dopiero około czwartej. Poza tym, jaki powód miałby Heniek, czy ktokolwiek inny z polskiej firmy transportowej, aby odpowiadać Babci w obcej mowie angloamerykanskiej? – Henry who? zapytała przez drzwi podejrzliwie. – Henry... i tu pani oficerka wyharczała jakis zlepek dwu- i trójdźwięków, zakończywszy partykułą, która w większości języków świata cywilizowanego oznacza narty. Babcia zamarła, gorączkowo zastanawiając się, co to moze znaczyć. Kapturek wszak nazywał się po prostu Lechowicz. Aby zyskać na czasie, zapytała jeszcze: – What have you got? Babcia była babcią tylko z nazwy. W rzeczywistości właścicielka sklepu liczyła pewnie trochę powyżej czterdziestki, ale być może nawet i nie tyle. Była to zadbana, inteligentna i pełna klasy osoba, ubrana gustownie, acz praktycznie w drogie markowe farmerki, tiszert bez żadnych insygniów i wygodne, białe snikersy. Dokładnie tak, jak wypada ubrać się do roboty, choćby we własnym biznesie. Pewnie miała na sobie trochę za sporo złota, jak na nasz gust, ale musimy pamiętać, że w pewnych specyficznych środowiskach czasem wypada zrobić impresję właściwą danemu statusowi społecznemu, nawet, gdy się wie, że to niekoniecznie musi być w zgodzie ze wszystkimi zasadami dobrego smaku. Krótkie, ciemne włosy Babci zaczesane były ze względów praktycznych nieco do tyłu. Ledwie widoczna pajeczynka w kącikach piwnych oczu zdradzała pogodną naturę. Na szyi na delikatnym złotym lancuszku wisiały połówkowe okulary tylko do czytania. Babcia podeszła do drzwi i drobną dłonią ujęła rękojeść stojącej u framugi potężnej loli z duraluminium, oryginalnie zaprojektowanej jako treningowy kij do palanta, czyli bejzbola. Odsunęła na bok zakrywkę judasza. Ale właśnie wtedy władzy odechciało sie udawać. – Policja, otwierać, wrzasnęła wyżej wymieniona władza głosem przeraźliwym, który się z nadmiaru emocji załamał. Babcia skrzywiła się z niesmakiem, ale nawet pomimo tego grymasu, twarz jej pozostała sympatyczna. Babcia po prostu nie potrafiła być niemiła. "Czego tu może chcieć policja?" – zastanowiła się półgłosem, ale widząc przez wziernik rządowa blachę, zwolna odsunęła rygiel i uchyliła drzwi. Grubaska bezceremonialnie wtoczyła się do środka. Chamstwo zawsze raziło Babcię, ale przebywając a USA dobrych kilka czy kilkanaście już lat, nauczyła się niczemu nie dziwować publicznie. – Czym mogę służyć? zapytała grzecznie, choć niezbyt ciepło. Intruzka rozgladała się wścibsko po zapleczu. – Co tu sprzedajecie? – zapytała zaczepnie. – Czemu pani oficer nie weszła od frontu? Wszystko jest ewidentnie wyeksponowane na półkach. Angielszczyzna Babci była ze wszech miar doskonała, a nieznaczny akcent można było od biedy wziąć za brytyjski. Karaibka nieco spuściła z tonu, wyczuwając, że ma do czynienia z kimś lepszym od siebie. Zazwyczaj bowiem klasa onieśmiela ochlos. Jednak z głębi swej ciemnej psychiki zawzięła się szczególnie, ponieważ zazwyczaj policjanci cierpią na lack of self confidence, czyli kompleks niższości. – Od zadawania pytań to ja jestem, burknęła opryskliwie, choć już ze znacznie mniejszą pewnoscią siebie – Otrzymaliśmy informację – ciągnęła dalej – że tu się zbierają polscy trakerzy i używają narkotyki. – Otrzymała pani oficer fałszywą informację, bo trakerzy, szczególnie polscy, o ile wiem, narkotyków nie używają. – Muszę sprawdzić! – z irytacją w głosie zakomunikowała ta z blachą, nie precyzując jednakże, co mianowicie zamierza sprawdzać. – A nakaz pani ma? – zapytała Babcia nie tracąc zimnej krwi. Bez nakazu to muszę panią oficer wyprosić, ponieważ tu jest produkcja higieniczna i zgodnie z przepisami sanitarnymi, nie wolno tu wpuszczać nikogo obcego. Proszę bardzo od frontu. Zbita zupełnie z tropu oficerka nie wiedziała, co powiedzieć. Z opresji uratował ją dzwonek u drzwi. Dzyń, dzyń! W obecnosci organu władzy, Babcia odstawiła na miejsce swoje smieszne uzbrojenie. Otworzyła. W drzwiach stało indywiduum dość interesujące. Drobny, chudy i niewysoki starszy facecik ubrany w biały fartuch laboratoryjny z naszywką. Pomarszczona twarz o ziemistej cerze, łysa czaszka i trochę odstające uszy, okulary krótkowidza bez oprawek na samym czubku nosa - wszystko to charakteryzowało typ unikalny. Nawet nie mając pojęcia o profesji owego jegomościa, można było rozpoznać na pół mili naukowca. Inspektor sanitarny. – Dzień dobry – wyjąkał gość w progu niesmiało. Babcia, nie wiadomo dlaczego, uswiadomiła sobie nagle, ze człowieczek może się okazać mimo wszystko nadzwyczaj sympatycznym. – Chciałem... – zaczął inspektor niepewnie. – Proszę, uśmiechnęła się Babcia – niech pan wejdzie. – Kontrola sanitarna! wyskrzeczała umundurowana ropucha wysuwając się z głębi zaplecza. Inspektor wszedł i rozejrzał się ciekawie. Z widoczną przyjemnością wciagnął w nozdrza aromat polskich delikatesów, w którym dominowała nuta „potrójnie wędzonej” polskiej kiełbasy (cokolwiek to miałoby oznaczać), bez saletry ani innych konserwujacych chemikalii, za to bardzo z czosnkiem i owszem. Wszedł dalej, do właściwego pomieszczenia sklepu. Czy mimo woli, czy też nie, uśmiechnął się do Babci życzliwie. Sklep bowiem niczym nie przypominał etnicznych zagraconych straganów z South Side’u. Tu nawet projektant traktował klienta z rewerencja. Wysoki sufit, nieco stylizowany na ludowo, ściany z ciemnej glazurowanej cegły, szerokie linie, przestronne, świetliste okna, wszystek szczegół świadczył o dbałości o wykończenie i prawdziwym profesjonalizmie, już niemal nie spotykanym w amerykańskiej rzeczywistości. Najbardziej imponujące wrażenie stwarzała posadzka ułożona z dużych, ceramicznych płyt koloru brunatnego, wśród których zwracały uwagę dwie wmurowane podświetlone gabloty z grubego szkła, po którym się chodziło, a w nich atrapy rozmaitych makaronów, kasz, pieczywa. Cały sklep świecił czystościa i porządkiem, jako że klientela jeszcze nie nadeszła. Inspektor zagapił się w zachwycie iście cielęcym, ale nie wolno mu było nic powiedzieć, a to z racji wykonywanej funkcji, stał więc w milczeniu. Nie wiedział, co ma robić, nie tego się przecież spodziewał, zważywszy na ton, jakim go wezwała znajoma policjantka. Do rzeczywistości przywołał go przeraźliwy skrzek funkcjonariuszki: „La cuccaracha, la cuccaracha! Cockroach!” poprawiła się natychmiast. Babcia zaszokowana pobiegła na miejsce, a za nią podreptał człowieczek w fartuchu. Od początku istnienia firmy, nikt tu nie widział ani karalucha, ani myszki, ani też żadnego innego zwierza, powszechnie, a nie wiem, czy koniecznie słusznie uważanego za szkaradzieństwo. W kącie przy kasie dreptała w miejscu grubaska, mierząc wyciągniętym palcem w podłogę. Na samym środku prezentował się prominentnie dorodny, chyba dwucalowy sześcionogi stwór, połyskując bezczelnie czarnym, chitynowym pancerzem. Widzac owo straszliwe stworzenie, Babcia parsknęła niepohamowanym śmiechem, podnosząc z podłogi gumową zabawkę. Wesołość babcina udzieliła sie też inspektorowi, który uśmiechnął się blado. Zbite z tropu babsko nie rzekło nic, ale ze zdwojonym zapałem jęło myszkować po półkach, podczas gdy inspektor z Babcią wdali się w pogawędkę, spacerując po sklepie. Przedstawiciel rządowej komisji zaskoczony był mile wiedzą Babci w zakresie przepisów sanitarnych i ich zastosowania w praktyce. Dziadek okazał się zresztą w istocie zupełnie miłym i inteligentnym starszym panem, choć jego nieśmiałość niemal dorównywała poziomowi jego doświadczenia zawodowego. Niezmordowana policjantka zjawiła się ponownie, dzierżąc w łapsku okrągłe pudełko. – Glizdy – stwierdziła lakonicznie a triumfalnie – Ci imigranci nie mają bladego pojęcia o podstawowych zasadach higieny. Przechowują w chłodni, zaraz obok produktów mleczarskich glizdy na ryby. Kompletny brak kultury. Istotnie, w czarnej masie widniały różnolokorowe cielska opasłych rosówek. Babcia z inspektorem spojrzeli znacząco po sobie. Babcia wzięła w dłonie opakowanie i bez najmniejszego wstrętu zaczęła zajadać robaki, częstujac też nimi inspektora, któremu ów egzotyczny specjał nawet wydawał się smakować. – Proszę – wyjasniła. – Te robaki wykonane są z żelatyny o smaku owocowym, a gleba z pokruszonych ciasteczek Oreo. Taki żart. Zresztą informacja o składzie produktu i nazwie producenta podana jest na wieczku Produkt made in the U.S.A. With pride, I assume... Okragłe lico policyjantki zaczęło przybierac coraz bardziej i bardziej chmurny wyraz. – A to co za swinstwo? – zapytała zaczepnie wskazując na gablotę z równo poukładanymi swieżutkimi wypiekami. – Makowiec – odparla Babcia po polsku. – Co takiego? – Poppyseed strudel – To narkotyk!!! – zakrzyknęła triumfalnie przedstawicielka tak zwanego prawa i tak zwanej sprawiedliwości, choć jej obowiązki nie wykraczały poza wypisywanie tykietow za szybkość i parkowanie – Opium – pochwaliła się inteligencją – Skąd to macie?” – Znikąd. Sami pieczemy. – Oskarzeni jesteście – prawiła baba z patosem – o produkcję i rozprowadzanie narkotyków. Dalej brzmiało to jak klepana sucho i szybko jakaś formułka, a może modlitwa, a może zaklęcie. Na koniec: „Konfiskujemy zawartosc kasy. Ile tam jest?” – Czterdziesci siedem dolarów i dwadzieścia pięć centów – wyrecytowała Babcia, prezentując już naprawdę nadludzką cierpliwość. Inspektor ze zdumienia zgłupiał całkowicie i otworzył gębę, nie odzywając się w ogóle. Okularki znów zjechały mu na sam czubek nosa.

4652 odsłony

średnio 5 (2 głosy)

zaloguj się lub załóż konto by oceniać i komentować

© Polacy.eu.org 2010-2024

Subskrypcje:

↑ do góry ↑