Polskie dylematy: 1. Sierpnia roku pamiętnego

Prawo decyzji

Pokoleniom zstępnym, żyjącym 69 lat po wybuchu Powstania Warszawskiego łatwo, a napiszę nawet: za łatwo, jest formułować opinie o decyzjach podjętych w warunkach, w których nigdy się nie znaleźli i – uchowaj B*że – nie znajdą.

Łatwość „uprawiania” krytyki poczynań Osób, podejmujących trudne decyzje w jeszcze bardziej trudnych czasach, znamionuje zwłaszcza te, żałosne Osoby, które – poprzez Swoje „postawy życiowe” oraz umiejętności – nigdy nie znalazły by się na miejscu Decydentów, których poczynania ośmielają się poddawać w wątpliwość, czy nawet ośmieszać.

Bardzo trafnie wypowiedział się dzisiej Naczelny Wichrzyciel portalu Polacy.eu.org (Turbanatus to po łacinie Wichrzyciel :-), iż – cytuję z ułomnej pamięci – „ośmieszane jest wszystko, co może być ośrodkiem krystalizacji dla Polaków”.

Konserwatysta, który pretenduje do formułowania opinii etycznych, zgodnych z Cywilizacją Łacińską, ulega pewnemu rozdarciu wobec kwestii Powstania Warszawskiego i najchętniej nie wyraża własnych ocen sensu Jego wywołania.

Dychotomia ta jest spowodowana sprzecznością, wywołaną okolicznościami historycznymi i cywilizacyjnymi, panującymi w przeddzień podjęcia decyzji o wybuchu Powstania Warszawskiego.

Z jednej strony: etyka Cywilizacji Łacińskiej przyznaje pełne prawo podejmowania każdej decyzji o charakterze militarno-politycznym przez legalne Władze Polski Podziemnej, w tym wypadku Dowództwo Armii Krajowej.

Z drugiej strony: Konserwatysta jest przeciwny wszelkiemu akcjonizmowi, a zwłaszcza już takiemu, który doprowadzić może do śmierci chociaż Jednej Osoby ludzkiej – co samo w sobie jest zbrodnią i grzechem.

Konflikt powyższy, leżący w zakresie Sumienia, jest dla Konserwatysty nierozwiązywalny i głęboko współczuje On tym Osobom, które „od ręki” są gotowe opowiedzieć się, za którąś z wymienionych opcji.

Na dodatek, należy pamiętać, iż w dniu 31.lipca 1944, obraz sytuacji militarno-politycznej, jaki miało przed sobą Dowództwo Armii Krajowej, był – z dzisiejszego punku widzenia i poziomu wiadomości historycznych – bardzo fragmentaryczny, i jest całkiem możliwe, że na decyzję o Powstaniu wpłynęła tradycyjna – od Pokoleń - polska Nemezis, czyli nawyk myślenia emocjonalnego. Zamiast racjonalnego.

Należy zrozumieć więc, iż u Wojskowych, którzy całe lata spędzili w  Konspiracji, znosząc cierpliwie – bo i jak inaczej – panoszenie się Niemca w Warszawie, poziom „dobrych chęci przysłużenia się Ojczyźnie czynem zbrojnym”, czyli sposób myślenia emocjonalnego, przeważył nad racjonalnym planowaniem i kalkulacją „zysków i strat”.

Nie bez znaczenia jest także fakt, iż sowieci, stojący po praskiej stronie Warszawy, czynili wszystko, aby Powstanie wywołać, nie mając żadnego zamiaru wesprzeć Armii Krajowej. Nieznajomość sowieta, pomimo meldunków o jego poczynaniach w czasie Akcji W, (Wachlarz), jest tu pewnym wytłomaczeniem…, lecz nie na tym szczeblu dowodzenia.

Dla Konserwatysty – jak już wspomniałem powyżej – dylemat Powstania Warszawskiego jest nierozwiązywalny, zwłaszcza już w sytuacji dzisiejszej, gdy jest Ono „ośrodkiem krystalizacji dla Polaków”.

Pozostaje więc, Konserwatyście podziękować B*gu Wszechmogącemu, iż nie postawił go na miejscu Dowódcy Armii Krajowej i przez to uchronił od odpowiedzialności za konsekwencje podjęcia Takiej Decyzji.

Zaś Osobom, pochopnie i emocjonalnie optującymi „za”, lub „przeciw” decyzji o wybuchu Powstania Warszawskiego oraz głośno, a pusto „gardłujących” o sprawach Ojczyzny, dedykuję słowa arcy-wroga Polski i polskości, Cara Aleksandra I, wygłoszone na zakończenie obrad Sejmu Królestwa Polskiego, w roku 1820:

„Zapytajcie się sumienia waszego, - tonem gorzkiego wyrzutu odzywał się Aleksander do Sejmu w mowie zamknięcia - czy …położyliście dla Polski wszystkie te usługi, jakich od waszej  oczekiwała mądrości, czy też przeciwnie, poświęcając nadzieję, którą przezorna ufność byłaby ziściła, nie opóźniliście w jego postępach dzieła przywrócenia ojczyzny waszej? Ta ciężka odpowiedzialność na was spadać będzie”

Ceterum censeo Conventum esse delendum