Czym jest?

 Na przykład tego czym jest prowadzenie wydawnictwa – bo nazwa blog pasuje mi z każdym dniem mniej i mniej. Jest to działanie motywowane wewnętrzną powinnością opisywania rzeczy i zdarzeń, na które autor z jakichś powodów zwrócił szczególną uwagę. I chce głośno powiedzieć coś o tym i o tym. A nie o tamtym i nie tak, jak obowiązująca „przyzwoitość” nakazuje. Pisanie felietonów i komentowanie to jest toczenie bitwy - tak widział swoją powinność jeden z najlepszych felietonistów Maciej Rybiński. Gdzie mi tam do niego – ale też przecież widzę, że co chwilę w przestrzeni publicznej pojawiają się te same rzeczy, patologie, świństwa, od lat nie zmieniające się ani na jotę. Nie pracuję tu za pieniądze, nie mam żadnego szefa, który coś mi każe, nie muszę pisać na przykład o Kadafim, czy protestach wyborczych. Skupiam się zatem na rzeczach i sprawach drażniących. Piszę tylko o tym, co zwróciło moją uwagę…

A jeśli tak jest: to czy mają znaczenie pretensje, że mało komentarzy, albo że mało opinii pochwalnych czy ganiących? Bo to niby czyni zdania z mojej klawiatury płynące mniej prawdziwymi? Mam w nosie takie opinie. Formułowanie myśli jest sztuką dostatecznie trudną, by niektórzy mogli jej nie pojąć, czy do całości nie dorosnąć. Na cóż mi więc ich żale? Na co mi te przestrogi „Uważaj, czyta cię administracja”? I trzech sąsiadów, co to zawsze mają marsowe miny konstytuujące ich rzekomą powagę. Niech czytają. Piszę w domenie publicznej. Odpowiadam za słowo, można mnie pociągnąć do odpowiedzialności karnej. Oczywiście postępujący zamordyzm połączony z kompletnie małą kulturą prawną może skończyć się dla mnie pewnego dnia niedobrze. Przyroda i okoliczności polityczne znają już takie przypadki. Na razie tak jednak nie jest. Na razie uważam, iż jeśli ktoś chce ze mną polemizować to może. Najlepiej jak w nagłówku zbioru felietonów – na piśmie.

Felieton wymaga pewnej dozy odwagi, to pewne. Mam na przykład ochotę napisać w tym miejscu, że poziom zbioru felietonów podnosić można, a nawet trzeba. Pamiętam jednak niektóre płomienne komentarze dotyczące tej sprawy – i pisząc coś podobnego oczywiście narażę się  śmiertelnie. Do i tak pokaźnej kolekcji wrogów dołożę kilku następnych. Każdy z nich ma jakiś argument. A to że nie wolno cenzurować, a to że nie ma takiej rury, której nie można by odetkać i że „śpiewać każdy może – trochę lepiej lub trochę gorzej”… No wszystko to prawda, niestety taka teoretyczna, taka pozorna. Prawdka, prawdziatko jeszcze nie opierzone... Bo zapewne ci sami ludzie nie mieli by nic przeciw piętnowaniu osobników przyodzianych w dresy i siedzących na widowni teatru operowego. Od razu im odpowiem, że jak ktoś był niegrzeczny i już tam pójść musiał na kolejnego gniota – to nie dziwne, że wbił się w strój wygodny i sprzyjający przetrwaniu spektaklu.

W radio, stacja dowolna, trwa propaganda rodem z epoki późnego Gomułki i wczesnego Gierka. Jakiś idiota zadecydował o totalnej destrukcji układu komunikacyjnego Warszawy. Natychmiast zwołano dyżurnych „specjalistów” i na tajnej wewnętrznej naradzie ustalono: społeczeństwo trzeba wychować do jazdy autobusami i metrem. Społeczeństwo musi zrozumieć – a jeśli nie zrozumie to hajda na wieś, tam jeszcze w miarę pusto. Właściwie odkąd mam jaką taką dorosłą świadomość bezustannie słyszę, że a to partia, a to rząd, a to władze pomniejszego szczebla są dobre – niedobre jest to cholerne społeczeństwo. Głupie, uparte, bez pojęcia kupujące samochody osobowe i tak dalej… Najlepiej zmienić taką bandę – ale jeśli już się nie da, to przynajmniej przyuczyć, wychować, przygiąć. Pan profesor chrzani do mikrofonu bez chwili zastanowienia, bez żadnych wątpliwości. On był w Londynie, on widział, on wie, on popiera. A szlag z tobą, matole! Zapewne zaraz po audycji zejdziesz na dół, wsiądziesz do jakiegoś merola (bez gwiazdy nie ma jazdy) i pognasz w siną dal. Co się zaś zmian tyczy: możesz, owszem, ale co najwyżej zmienić sobie pampersa. I obyś się przy tym usmarkał po pachy!

Albo inny wątek: skąd bierze się taka masa młodych i głupich? To proste – szkoli się ich. Także na różnych wyższych uczelniach gotowania na gazie. Na podstawie takich wybitnych dzieł, jak podręcznik etyki niejakiego Hartmana. Bloger Mac Gregor na Nowym Ekranie opisuje to „dzieło” tak:

„… Prof. Hartman utrzymuje, iż chodzi mu tylko o świeckie państwo”, żeby usunąć z przestrzeni publicznej znak, który od dwóch mileniów jest “zgorszeniem dla Żydów i głupstwem dla pogan”. Podobnie redaktor Michnik – chodzi mu tylko o wykorzenienie trzech fundamentalizmów: religijnego, moralnego i narodowego ( czyli Boga, Honoru i Ojczyzny ) – i juz będzie dobrze, i juz pójdzie łatwo, po równi pochyłej ku świeckiemu państwu ludzi ..”

Fajne, prawda? Co by Państwo jednak nie powiedzieli – mnie denerwuje to. A nie inne rozważania. Dla mnie to jest tematem felietonu o ogólniejszym charakterze. Szczegółowe problemy stanu, w jakim tkwimy opisał najpełniej Zenon Jaszczuk. Przykro mi to mówić – ale komentatorzy w części zwekslowali rzecz w kierunku, o którym rzeczywiście nie ma co gadać. A my jesteśmy pod okupacją, chcemy tego czy nie chcemy - i niedługo wskazówki Zenona staną się tak oczywiste, że reszta pięknoduchów będzie się po prostu wstydzić...